donderdag 4 augustus 2011

exhumed: all guts, no glory


Zoals je al aan de hoes kan zien, is Exhumed een extreme band. "All guts, no glory" is de opvolger voor het in 2003 verschenen "anatomy is destiny". In die lange periode tussen beide albums heeft deze band stilgelegen. Bandleider Matt Harvey was zowel de sfeer in de band, als het feit dat er in zijn ogen geen vooruitgang gemaakt werd, beu en besloot dus om met de band te stoppen. Nu zoveel jaar later kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en heeft hij Exhumed terug opgericht.

Het enige verschil tussen deze exhumed plaat en de vorige is dat de productie van deze plaat beter is. Verder is alles bij het oude gebleven. Als je dus al into Exhumed was, kan je deze plaat dan ook blindelings oppikken. Voor diegenen die deze band nog niet kennen: Exhumed speelt grind met een grote thrash injectie. Het belangrijkste voorbeeld voor Exhumed blijft toch Carcass ten tijde van 'reek of putrefication". Maar je kan ook goed horen dat de leden van Exhumed graag naar bands als slayer en exodus luisteren.

De songs zijn echt nummers met een kop en een staart en verschillen onderling genoeg zodat de hele plaat blijft boeien. Ook de afwisseling tussen de twee zangers geeft deze band een extra energiepuls. Een van de stemmen is een powerviolence/ hardcore schreeuw terwijl de andere grunt.

All guts, no glory is een goede extreme grind/death metal plaat die je zeker eens moet beluisteren als je tegen zo extreme muziek kan.

woensdag 3 augustus 2011

apache junction: boek 1


Apache junction is de tweede strip van de Nederlander Peter Nuyten. Ik heb deze strip meegenomen uit de winkel omdat het over een western ging met een cover die heel fel aan de serie Blueberry deed denken. Het is natuurlijk goed voor een nieuwe stripreeks dat het opgemerkt wordt, maar het schept natuurlijk ook verwachtingen.

En de cover is niet het enige waardoor ik aan die stripreeks moest denken. Giraud (de tekenaar van Blueberry) is namelijk een belangrijke invloed op de stijl van Peter Nuyten. Zelfs zo fel dat het hoofdpersonage van dit boek Roy Clinton zelfs een beetje op Blueberry lijkt (zonder de gebroken neus dan). Maar er zijn natuurlijk veel ergere tekenaars dan Giraud om mee vergeleken te worden en ik moet eerlijk toegeven Peter Nuyten doet het echt goed. De kwaliteit van zijn tekeningen halen ook bijna het niveau van Giraud (die toch internationaal als een belangrijk tekenaar wordt aanzien)

Het verhaal in dit eerste deel wordt grotendeels gebruikt om de personages voor te stellen, en om alle personages in positie te krijgen. De achtergrond is de opstand van de apaches tegen hun verplichte herlocatie naar reservaten. (waardoor het ook wel weer een blueberry verhaal zou kunnen zijn) Door de opbouw van het verhaal heeft dit ook die onderhuidse spanning die westerns zo goed maken. En daarenboven vind ik de personages ook nog eens geloofwaardig overkomen. Niet alle dialogen zijn misschien supergoed, maar al bij al is dit een verhaal dat de moeite waard is.

Ik ga de rest van deze reeks zeker kopen, en ik denk dat Peter Nuyten een stripmaker met potentieel is.

dinsdag 2 augustus 2011

sacred love: dividing lines


Sacred love is een nieuwe hardcoreband uit Baltimore met (ex)leden van Mindset. Hun plaat dividing lines is zojuist verschenen en het is echt de moeite om hier naar te luisteren.

Zelf geven ze als invloeden Cromags, bad brains en dischord bands aan. Nu hoor ik wel wat invloeden van revolution summer era dischord bands (rites of spring, early fugazi, dag nasty) en kan ik ook wel vaag wat invloeden van de latere Bad brains terug horen, de cromags hoor ik niet echt. Waar deze band mij vooral aan doet denken is aan Turning point ten tijde van "it's always darkest before the dawn". en turning point is voor mij een van de beste bands allertijden.

sacred love is dus duidelijk hardcore, maar met een melodieuze ondertoon. En de nummers zijn echt supergoed. Dit is volgens mij jaarlijst materiaal. Zeker uitchecken als je van goede hardcore houdt.

maandag 1 augustus 2011

how I met your mother seizoen 1

How I met your mother is een serie die ik nu en dan wel eens tegenkwam al zappend, en waar ik dan meestal bij bleef hangen. Het uitgangspunt van deze serie is dat het hoofdpersonage Ted Mosby aan zijn kinderen vertelt welke gebeurtenissen ertoe geleid hebben dat hij hun moeder heeft leren kennen. Wat dit vooral toevoegd aan deze serie is dat Ted voiceover commentaar levert bij wat er gebeurd.

Verder volgens we in deze serie ook de belevenissen, liefdesperikellen en relatieproblemen van Ted's vrienden. En zij zijn allemaal hilarisch. Je hebt Lilly en marshall, een koppel dat al bijna 10 jaar samen zijn, en op trouwen staan. Je hebt ook Robin, de vrouw waarop Ted verliefd is, maar zij twijfelt of Ted en zij wel hetzelfde willen. En dan heb je natuurlijk Barney nog. Barney is een chauvanistische macho, die de andere twee heren onder zijn hoede wil nemen.

Deze serie is immens grappig. Dit is echt tv om luidop lachend in de zetel te zitten. Mij doet het denken aan een geupdate friends. Het gaat over de enkele mid twintigers, ze zitten vaak in een bar, sommigen wonen in hetzelfde huis etc... Maar het is sneller geëdit, de toon is iets meer hedendaags en de grappen zijn een beetje gewaagder.

Ik ben ondertussen al begonnen aan seizoen 2, zo goed is dit. Ik raad iedereen dus aan om dit ook eens te checken.

donderdag 28 juli 2011

daredevil door Miller en Janson: volume 2


Volume 2 van de bundeling van de daredevil verhalen door Frank Miller en Klaus Janson. De bespreking van deel 1 kan je hier lezen.

In deze bundel gaat het verhaal van volume 1 verder. Miller stapt steeds verder af van het stramien van "slechterik van de week" en gaat steeds meer voor een doorlopend, steeds complexer wordend verhaal. Ook bouwt hij de wereld van daredevil steeds verder uit. Zo is staat er steeds dezelfde vrouw achter de toog in het café waar de straatcriminelen zich ophouden. En ook die straatcriminelen zijn vaak dezelfde. Dit maakt dat de wereld wat geloofwaardiger overkomt (hoe geloofwaardig is een wereld waar een blinde advocaat ook een superheld is die 's nachts de straten schoon houdt)

Ook deel 2 van Daredevil door Miller is dus de moeite. Het blijft de donkere sfeer houden waar Miller ondertussen voor bekend staat, de tekeningen worden steeds gestileerder en ook figuren als de kingpin, elektra en the punisher maken hun opwachting.



woensdag 27 juli 2011

deadland: the devil's six gun


Dit lijkt wel een deadlands blog te worden. Eerder artikels over deadlands kan je hier vinden. Ook de uitleg wat deadlands eigenlijk juist is staat daar (of hier). Dit artikel gaat over de eerste deadlands comic: the devil's six gun geschreven door David Gallaher en getekend door Steve Ellis.

Dit is een echte comic. Dus het is een boekje van een 24 pagina's dik, in een klein formaat en uitgegeven als een magazine. En dan staan er ook nog enkele pagina's met reclame voor de andere boeken van de uitgeverij (image) in. Het hoofdverhaal is "the devil's six gun", maar er staan ook 5 pagina's van een ander verhaal in. Dat is een vervolgverhaal dat in de 4 geplande comics over deadlands gaat staan.

Het hoofdverhaal is ok, maar zeker niet meer dan dat. Het is een verhaal over een Tsjechische wetenschapper die naar Amerika emigreert, en daar de opdracht krijgt om een wapen te maken dat zelfs de duivel zou kunnen doden. Hij begint eraan en gebruikt natuurlijk ghost rock als basis voor zijn uitvinding. En vanaf daar loop alles mis in zijn leven.

Het probleem met dit verhaal is dat het meer weg heeft van een samenvatting dan van een echt verhaal.Men gaat echt op een sneltrein vaart door het verhaal. Daarenboven had  ik nooit het gevoel dat het me iets kon schelen wat er met het hoofdpersonage gebeurde. En dat is toch een essentieel gegeven van een goed horrorverhaal.

De tekeningen zijn wel tof. Ellis heeft een expressieve, donkere tekenstijl met veel lijnen. En de inkleuring versterkt deze indruk nog. Een ander tof aspect van dit boek is dat er op het einde de roleplayinformatie over "the devil's six gun" staat.

Al bij al was dit een aardig tussendoortje, dat mensen die van de sfeer van deadlands houden, best zullen kunnen waarderen. Maar het is zeker niet meer dan dat.

dinsdag 26 juli 2011

foundation: when the smoke clears


De eerste keer dat ik van foundation hoorde was toen men mij vroeg of ik mee ging naar een optreden van foundation in Mechelen. Men zei mij dat ik dit wel een toffe band zou vinden. Het optreden toen was echt goed en ik heb me daar toen ook meteen een foundation 7" aangeschaft. Nu is er dus de eerste full length van Foundation: When the smoke clears.

Foundation is een band waarvan de leden heel goed geluisterd hebben naar de hardcorebands van begin tot midden jaren negentig. Foundation is dus groovy, midtempo en heeft een zekere dramatische toets in de muziek zitten. Bands waar ze vooral mee vergeleken worden zijn Trail en Buried alive. Dit heeft vooral te maken met de stem van foundation's zanger Thomas Pearson. Maar ik ben er zeker van de de leden van foundation ook naar de eerste twee 7"s van Earth crisis en de platen van Unbroken hebben geluisterd.  Voor de mensen die liever een moderner referentiekader hebben: Foundation klinkt als een iets tragere, zwaardere have heart.

Nadat ik deze plaat de eerste keer beluisterd had, vond ik dat foundation toch wel een beetje overroepen was. Ik vond het geen slechte plaat, maar ik vond ook dat deze plaat zich echt niet kon meten met de platen uit de jaren 90 waar dit mee vergeleken werd. Maar om de een of andere reden had ik toch de neiging om deze plaat opnieuw en opnieuw te beluisteren en ik moet zeggen: when the smoke clears is echt een groeiplaat. Ik zeg niet dat het een plaat is die beter is als" life love regret", of  "are these our lives?", maar ze mag er toch zeker naast liggen.

Dit is een plaat die ik zou aanraden aan iedereen die ofwel graag goede, intelligente hardcore luistert, ofwel heimwee heeft naar de sound en de attitude van hardcorebands uit de jaren 90.

maandag 25 juli 2011

green lantern: emerald knights


Ik zag dat deze film opgedoken was in de films on demand bij Telenet, en aangezien ik deze film al een poosje wilde zien, heb ik hem maar eens opgevraagd. Green lantern: emerald knights is een animatiefilm van Dc over de ontstaansgeschiedenis van het Green Lantern Corps. Voor diegene die het niet weten: Het green lantern corps is een intergalactische politiemacht die vrede in het heelal proberen te bewaren. Het gaat hier natuurlijk over het DC universum.

In Green lantern: Emerald knights vertelt Hal jordan (de Green lantern van het deel van het heelal waar de aarde zich in bevindt) aan nieuwe rekruut Arisia enkele verhalen uit de geschiedenis van het Green lantern Corps. Ondertussen is er een crisis bezig, en moet het green lantern corps proberen een vijand uit het anti materie universum te verslaan.


Arisia
 Ik lees de Green lantern comics en ben dus redelijk op de hoogte van de personages en de verhalen die hier verteld worden. Nu weet ik niet of deze film ook volledig duidelijk is als je geen voorkennis hebt over de green lanterns en hun mythe. Personages als Hal jordan, sinestro en kilowog worden niet echt voorgesteld. (maar dat zijn dan weer belangrijke personages in de green lantern film die binnenkort in de bioscoop komt)
Ook komen een deel van deze verhalen rechtstreeks uit de comics, en wist ik dus al wat er aan de hand was.

Maar verder is dit een goede, degelijke tekenfilm. De animatiestijl is in de klassieke stijl zoals ik me de tekenfilms uit mijn jeugd herinner. Het verhaal is tof, je komt meer te weten over het green lantern corps. En de stemmen worden gedaan door sterren als Nathan Fillion (castle, firefly, desperate housewives) en Henry Rollins (black flag, the rollins band, sons of anarchy)

zondag 24 juli 2011

sorry

ik heb de laatste dagen wat problemen met mijn computer. Ik denk dat ik het nu bijna opgelost heb. normaal gezien ga ik volgende week weer proberen op schema te posten.

dinsdag 19 juli 2011

pathfinder tales: winter witch door Elaine Cunningham


Winter witch is het tweede boek in de pathfinder tales serie. Zoals ik al eerder zei zijn de pathfinder tales verhalen die zich afspelen in de wereld Golorian. De wereld die speciaal gemaakt om als achtergrond te dienen bij het pathfinder rollenspel. Ik lees graag verhalen gebaseerd op rollenspel werelden ,zeker als ik zelf bezig ben met dat rollenspel, omdat de wereld daarin altijd wat wordt uitgediept. Vooral de volksaard en gewoontes komen veel duidelijk naar voor in een roman dan in een wereldbeschrijving in een rollenspel boek.


Elaine Cunningham

Winter witch gaat zowel over de Ulfen Barbaar Ellasif die haar zuster wil redden, als over Declan Avari, een jonge kaartenmaker/tovenaar uit Korvosa, die op zoek gaat naar zijn ontvoerde leermeester. Dat samen met die leermeester ook het dienstertje waar hij een oog op had verdwenen is, motiveert hem natuurlijk nog meer. Hun tocht voert hun vanuit Valeria, door het land van de Linnorm koningen, naar Irrissen, het land van de witte heksen. Zoals meestal bij dit soort ondernemingen leren de hoofdpersonages dingen bij over zichzelf.  Ook worden ze vergezeld door Skywing, een huisdraakje, die om de een of andere reden bij Declan wil blijven.

Elaine Cunningham is een schrijfster die  haar sporen in de Fantasy al lang verdiend heeft. Je merkt in winter witch dat ze heel vlot en duidelijk schrijft. De personages zijn niet van karton, en hebben twijfels en drijfveren. Ze is er ook in geslaagd om van de magie iets verwonderlijk te maken. Iets wat bij dungeon and dragons spellen (wat pathfinder uiteindelijk toch is) soms nogal eens aan wordt voorbijgegaan. Vaak is de reactie: magie, ja dat is gewoon een deel van het leven.

Ik vind dit een tof, vlot lezend, ontspannend boek wat toch iets meer inzicht geeft in de wereld van Golarian.

maandag 18 juli 2011

light bearer: lapsus


Light Bearer is de nieuwe band van Alex CF van het magistrale Fall of efrafa. Ook met deze band wil hij weer een totaalpakket van kunst, muziek en literatuur creeëren. Net zoals bij Fall of efrafa is ook dit weer een conceptband. Lapsus is het eerste hoofdstuk in een verhaal over godsdienst, atheïsme en vrijheid. De inspiratiebronnen voor dit werk zijn Paradise lost van milton, het boek genesis en vooral de "his dark materials" van Phillip Pullman. De meeste mensen kennen hiervan alleen het eerste deel dat verfilmd is als the golden compass.

De nummers van Light Bearer zijn lange uitgesponnen werkstukken die zich constant heen en weer bewegen tussen post rock en post hardcore. Enkele bands die ik al als referentie heb horen noemen zijn Explosions in the sky, Isis, Amen ra en natuurlijk Fall of efrafa. Maar die verwijzing naar de vorige band van Alex CF heeft voor een deel ook te maken met zijn stemgeluid. Je kan echt de passie en de vertwijfeling voelen in zijn hese, maar toch brute stem. De muziek probeert ook niet gewoon van zacht naar hard te gaan, wat wel een euvel is dat sommige post hardcore bands hebben, maar bouwt een dynamiek op die het verhaal moet ondersteunen. Ook wordt de muziek opgefleurd met violen, cello's etc...

Ik moet zeggen dat ik echt onder de indruk ben van Light bearer. Dit is een magnifieke plaat die op de een of andere manier echt verslavend werkt.

donderdag 14 juli 2011

glee: road to sectionals


Een tv serie over een showkoor op een middelbare school. Waarom zou me dat ook maar in het minste interesseren. Maar ik had al veel goede dingen over Glee gehoord, en heb dus besloten om het een kans te geven. En ik moet zeggen dat het met niet teleurgesteld heeft.


De cast van Glee
 Zoals ik al zei, gaat Glee over een showkoor op een middelbare school. Dat koor heeft een groot verleden in die school, maar dat is helemaal weggeëbt ten voordele van de cheerleaders van Sue Sylvester. En nu is er een leerkracht die het koor, dat trouwens Glee club heet, opnieuw wil oprichten. Maar Sue Sylvester wil niet dat er geld uit haar budget genomen wordt en werkt dit koor op alle mogelijke manieren tegen.

Maar de echte kracht van deze reeks zit niet echt in de doorlopende verhaallijn of de eerder melige liedjes, maar in de geschifte personages en de scherpe dialogen. Zowat alle personages in deze serie hebben een serieuze hoek af. Ook is de humor naar Amerikaanse normen redelijk scherp. Een klein voorbeeldje. Men huurt een dansleraar in en het eerste wat die zegt tegen het koorlid in een rolstoel is:"Jij ligt eruit. Je doet niet genoeg je best." Waarop die jongen antwoordt: "mijn best met wat?" Antwoord van de leraar:"met lopen".

Dit is een grappige reeks die veel beter is dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Ook de uitspraken van Sue Sylvester zijn hilarisch. (vooral de dingen die ze zegt in haar eigen tv show)

woensdag 13 juli 2011

w.e.s.t 6: seth


Seth is het zesde (en naar ik heb gehoord, waarschijnlijk ook voor een heel tijdje het laatste) deel van de stripserie W.e.s.t. Deze serie wordt geschreven door Xavier Dorison en Fabien Nury en getekend door Christian Rossi. Het verhaal in Seth is het tweede deel van het verhaal dat begon in W.e.s.t 5: Megan.

W.e.s.t staat voor "weird enforcement special team" en het is een organisatie die occulte zaken oplost voor de Amerikaanse regering. Deze reeks speelt zich af rond de vorige eeuwwisseling en bevat dus een hoop western element aangevuld met horror en occulte tinten. In dit zesde deel zien we hoe Morton Chapel (de leider van w.e.s.t) en de andere leden proberen af te rekenen met de demon die zowel de vrouw als de dochter van Chapel onder controle heeft/had.

Als je de korte inhoud van dit verhaal leest denk je waarschijnlijk dat deze strip niet echt iets speciaal is. Maar eigenlijk is dit verhaal een stuk beter dan de inhoud laat uitschijnen. Er wordt namelijk tijd genomen om geloofwaardige personages neer te zetten, en ook de personages onderling hebben verschillende doelen, wat tot spanningen leidt. Wat ook erg opvalt aan zowel de vertelstijl als aan de tekeningen is dat sfeer primeert boven verhaal. Iets wat je bij goede horror wel vaker ziet.

De tekeningen van Rossi tillen dit boek echt naar een hoger niveau. Soms zijn de tekeningen gedetailleerd en kan je een duidelijke invloed van Giraud zien, en op andere momenten zijn het kleine schilderwerkjes en zijn het vooral de inkleuring en het lichtinval de de tekening duidelijkheid geven.

Dit is echt wel een leuke reeks voor mensen die van occulte verhalen of van westerns houden. Of zelfs nog beter, mensen die van een combinatie van de twee houden.



dinsdag 12 juli 2011

chest pain: chest pain


Chest pain is een relatief nieuwe band uit Austin, texas die ik heb leren kennen door een tip van Das violent city. Deze plaat duurt ongeveer zeven en een halve minuut en er staan 10 nummers op. Daaruit kan je al afleiden dat Chest pain geen band is, die lange uitgesponnen rock nummers maakt.

Chest pain speelt de stijl muziek die men meestal omschrijft als powerviolence. Een zeer snelle, furieuze hardcore stijl. Af en toe wisselen deze snelle stukken af met tragere stukken zodat je een dynamisch geheel krijgt. Enkele bands met een duidelijke invloed op chest pain zijn Crossed out, no comment, infest etc... Je zou ze ook kunnen plaatsen tussen de meer hedendaagse bands als trash talk, ceremony, mind eraser, alhoewel Chest pain een iets minder zwaar geluid heeft. Op de een of andere manier( volgens mij heeft het met de zang te maken) slagen ze er in om ook oude begin jaren 80 hardcore te laten doorklinken in hun muziek.(denk Minor threat, ssd, etc...)

Chest pain is zeker in band om uit te checken als een van de hierboven genoemde bands u iets zegt. (Via de link naar de chest pain bandcamp pagina kan je het hele album beluisteren)

maandag 11 juli 2011

danger mouse & daniele luppi: Rome


Danger mouse is vooral bekend als lid van de band Gnarls barkly, die we allemaal kennen van hun hit Crazy. Op dit album werkt hij samen met de Italiaanse componist Daniele Luppi. De bedoeling van dit album is het maken van een soundtrack bij een niet bestaande spaghetti western.


vlnr: Jack white, Norah jones, Danger mouse, daniele Luppi

Daniele Lupi heeft er voor gezorgd dat dit album ingespeeld werd door muzikanten die ook al te horen waren op soundtracks van Ennio Morricone. Enkele nummers hebben ook zang en die worden ingezongen door Norah jones en Jack white.

Het album heeft die grootse wijde productie die beelden van ruige verlaten landschappen onder een hete zon oproept. Je kan je deze muziek perfect voorstellen bij films van Tarantino en in iets minder mate Sergio Leone.

Dit is een verslavend album omdat het je fantasie prikkelt. Als je van de muziek in films als kill bill of inglorious basterds houdt, dan moet je dit zeker eens uitchecken.



en als bonus nog een nummer met jack white op zang.

donderdag 7 juli 2011

the dresden files: grave peril



Grave peril is het volgende boek in de dresden files van Jim butcher serie na fool moon. In dit boek worden er heen deel mensen aangevallen door geesten.Een groot deel van die mensen hebben een zekere band met Harry Dresden, de enige tovenaar in de gele gids van Chicago. Het lijkt er op dat iemand nog een appeltje met hem te schillen heeft.

Dit is een boek dat je kan plaatsen in het genre "urban fantasy". Dat is een genre waarin men het bovennatuurlijke en de gewone wereld probeert te verenigen. De Dresden files zijn een soort mix van cynische detective verhalen en fantasy.

De charme van de Dresden boeken is dat ze lezen als een sneltrein. Er gebeurt constant van alles, en zowel de hoofdpersonages als de lezers krijgen geen minuut rust. Daarenboven zijn ze ook nog eens heel verslavend. Eens je er in begonnen bent kan je ze bijna niet meer wegleggen.

Zoals ik al eerder zei: de Dresden boeken zijn aanraders. En ik heb het volgende deel in deze serie al besteld.

woensdag 6 juli 2011

figaro: de vloek van myra


De vloek van myra is het zesde en laatste deel van de serie Figaro door Steve van Bael. En op een of andere manier merk je aan dit album dat de maker als wist dat het hierna gedaan was. Figaro is een stripverhaal dat de belevenissen van een detective bureau volgt, en ligt zowel qua verhaal  als wat de tekeningen betreft meestal ergens tussen Kiekeboe en Soda in. In dit zesde deel slaat de balans iets meer door in de richting van Kiekeboe.


Steve van Bael

Ik ben een beetje teleurgesteld in dit album. In de vorige 5 albums was een duidelijke stijgende lijn te ontdekken, met deel 5 de duivelsbijbel als voorlopig hoogtepunt. Ik vind dat dit zesde deel een stap terug is. In het scenario zitten enkele toevalligheden en onwaarschijnlijkheden. Een keer ben ik zelfs gaan terugbladeren omdat ik dacht dat ik iets gemist had. Dat was als Peck iemand lijkt te herkennen op straat, die hij daarvoor nog nooit gezien heeft.

Ook de tekeningen zijn precies iets minder dan in het vorige deel. Op sommige plaatsen lijkt het wel alsof de tekeningen een beetje gehaast zijn. Nu is het natuurlijk niet zo dat de tekeningen slecht zijn, maar ik vind ze iets minder dan in het vorige album.

Ik vind dit een minder album van Figaro. Ik heb de indruk dat Steve van Bael  hier aan bezig was (misschien zelfs met het idee, om dit over twee albums uit te smeren, het verhaal voelt soms nogal snel aan) toen hij te horen kreeg dat zijn stripreeks opgedoekt ging worden, en dat hij het product dan maar zo snel mogelijk heeft afgerond.

dinsdag 5 juli 2011

Turnstile: pressure to succeed



Turnstile is een jonge band uit de streek van Baltimore. Ze brachten vorig jaar een verassend sterke drie song demo uit, en brengen nu hun eerste 7" uit op Reaper records. Deze plaat waar toch al heel wat volk op zat te wachten heet pressure to succeed. De reden waarom deze band zo snel een redelijke aanhang heeft is omdat hun zanger Brendan Yates ook de drummer is van Trapped under ice, een van de beste hardcorebands van de laatste jaren.

Turnstile is een band die zwaar inzet op groove. Allen nummers hebben een typische nyhc groove, aangevuld met licht melodische gitaarlijnen en hier en daar een solo. Ook de zang heeft een groove, en Brendan heeft een stemgeluid dat zeer goed bij de muziek past. Mij doet Turnstile heel fel denken aan Subzero, en laat dat nu juist mijn favoriete Nyhc band allertijden zijn.

Ik stel dus voor dat iedereen die van hardcore houdt, deze band sowieso eens een kans geeft.  










maandag 4 juli 2011

deadlands: the flood


The flood is een avontuur voor het rollenspel Deadlands. Het spel deadlands speelt zich af in een alternatief wilde westen. De burgeroorlog is blijven duren, er is een nieuwe grondstof ontdekt die men ghostrock noemt, en die er voor gezorgd heeft dat de wetenschap grote sprongen vooruit is gegaan. Er is ook een soort ongemakkelijkheid in de wereld gekomen. Mensen zijn weer bang van de schaduwen. En met rede, aangezien er geruchten de ronde doen van allerlei vreemde, bovennatuurlijke gebeurtenissen en monsters.

In the flood wordt vooral California er uitgelicht. In de geschiedenis volgens Deadlands is  een deel van California tijdens een gigantische aardbeving in zee gestort. En dat is ook de plaats waar men voor het eerst ghostrock ontdekt heeft. In de chaos die op deze ramp volgde, zijn er twee groeperingen die de macht in handen gekregen hebben: De kerk van de Lost Angels onder leiding van Father Grimme en de Chinese triades onder leiding van generaal Kang. Het is dus niet verwonderlijk dat er een hele grote groep chinezen in California leeft.

Ook is California het einddoel voor de grote "railwars". Er is namelijk een beloning uitgeschreven voor het bedrijf dat er als eerste in slaagt om een spoorlijn van kust naar kust aan te leggen. Een 7tal bedrijven zijn aan die wedstrijd bezig, en deinzen voor niets terug om de anderen op te houden. Om het conflict nog te verergeren heeft Grimme in zijn stad de onafhankelijkheid uitgeroepen, en een wet uitgevaardigd die het aanleggen van sporen in zijn gebied verbied. En in deze explosieve cocktail komen de spelers als ze aan the flood beginnen.

Het boek begint met een hoofdstuk men een korte overzicht van California, en de belangrijkste plaatsen en gebeurtenissen. Daarna komen er tweehoofdstukken met spelersopties. Deze opties zijn vooral handig bij het creeëren van een martial arts character. Daarna wordt california opnieuw beschreven, maar ditmaal met alle geheimen die de gamemaster moet weten erbij, en worden ook de regels beschreven om deze dingen toe te passen. Daarna is er een overzicht in detail van alle belangrijke plaatsen in california. Juist voor het eigenlijk avontuur begint, is er ook nog een hoofdstuk met een mechanisme om met enkele dobbelsteenworpen een avontuur te ontwerpen.

En daarna begint het eigenlijke avontuur. Het avontuur begint met een inleiding, en zet daarin een structuur op die de spelers toelaten om hun eigen weg te gaan. Het bevat een deel plaatsgebonden avonturen (die de spelers automatisch tegenkomen als ze op bepaalde plaatsen aankomen) en een deel opdrachten die ze via via toegestopt krijgen. En door de keuzes die ze zelf maken, wordt het verhaal dat ze uiteindelijk beleven aangepast.

Ik ga heel binnenkort een campaign leiden aan de hand van dit boek, en ik kijk er al naar uit.

woensdag 22 juni 2011

kris kristofferson


Vandaag gaan we het hebben over de zanger/ acteur Kris Kristofferson die 75 jaar geworden is.  Ik kende hem vooral als Whistler uit de Blade films. En ik had hem ook al eens zien opduiken in andere films. (Ik denk dan vooral aan Pat garett en billy the kid door Sam Peckinpah). Maar ik was me er tot enkele jaren geleden niet van bewust dat hij eigenlijk een zanger en songsmid is.

Ik heb hem leren kennen door een verslag in de krant van een optreden dat hij gegeven had in België. En omdat ik hem enkel kende als een acteur en er in het artikel ook vermeld werd dat Kris Kristofferson nummers geschreven had voor andere mensen, ben ik hem toen eens gaan uitchecken. Groot was mijn verbazing toen bleek dat op de "essential Kris kristofferson" een heel deel nummers stonden die ik enkel kende doordat mensen als Johnny Cash, Janis joplin (met wie hij samen was op het moment van haar dood) en zelfs Louis Neefs die liedjes gecoverd hadden. En daarenboven waren die nummers door Kris kristofferson ook nog eens opgenomen op een spartaanse, kale wijze en gezongen met zijn krasserige stem. Je kan echt horen dat die nummers hem nauw aan het hart liggen.

Dit is dus een bericht om Kris kristofferson proficiat te wensen met zijn 75ste verjaardag

dinsdag 21 juni 2011

minority unit: demo


Alleen al aan het logo kan je zien dat het hier om een coole band gaat. Minority Unit is mij getipt door Das van violent city en amai wat een tip was me dat. Ik weet weinig over deze band, behalve dat ze van LA zijn en dat er leden van rotting out in spelen.

Muzikaal kan je de band ergens tussen de stijl van vroege Breakdown en de eerste platen van Down to nothing plaatsen. Tekstueel gaan de nummers over racisme, hardcore en Straight edge. Maar het is vooral de energieke vibe die deze band tegek maakt. Het is bijna onmogelijk om niet meegesleurd te worden door het jeugdig enthousiasme van deze band.

mijn raad: zeker checken (je kan de volledige demo beluisteren via de minority unit link).



maandag 20 juni 2011

Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin


We kennen waarschijnlijk allemaal de stripserie Robbedoes en Kwabbernoot. En een groot deel onder ons weten ook dat Robbedoes en Kwabbernoot een serie is die nu en dan eens nieuwe makers krijgt. Robbedoes werd voor WOII gecreeërd door Rob Vel, die de reeks daarna overgaf aan Jije. Jije gaf, toen hij het te druk had met andere reeksen, op zijn beurt de reeks over aan Franquin. Onder Franquin groeide Robbedoes en zijn wereld uit tot de avonturenreeks die het nu nog steeds is.

Deze uitgave bundelt de 4 eerste robbedoes verhalen die Franquin ooit gemaakt heeft nadat hij de reeks overnam van Jije. Deze verhalen zijn in de jaren 46 en 47 verschenen in het tijdschrift Robbedoes. Doorheen de 4 verhalen zie je de bekende zwierige stijl van Franquin zich ontwikkelen. De eerste pagina's zijn nog zwaar door Jije beïnvloed, maar hoe verder je in dit boekje vordert, hoe meer je de expressieve stijl waar Franquin om bekend staat zien opduiken. De verhalen zelf zijn redelijk vergezochte, slapstick achtige avonturen die de tijdgeest van" vanaf nu is alle mogelijk" goed weergeven.

Ik heb dit boekje gelezen met een grote glimlach op mijn gezicht en volgens mij is het dan ook een aanrader. Al is het maar om een stripgenie zijn eerste stapjes te zien zetten. Dit is uitgebracht in een beperkte oplage, dus als je het ergens ziet staan, zou ik niet twijfelen.

donderdag 16 juni 2011

pathfinder: kingmaker adventure path


Ik heb de laatste weken het volledige Kingmaker avontuur voor het Pathfinder rollenspel systeem gelezen. Het pathfinder rollenspel is een afgeleide van Dungeons and dragons uitgegeven door Paizo. Het kingmaker avontuur is verschenen in hun maandelijkse tijdschrift Pathfinder adventure path.

In Kingmaker worden de personages verzocht om de "stolen lands", een wildernis gebied dat betwist wordt door zowel Brevoy als Pitax, te verkennen en indien mogelijk zelfs te beschaven.  In de loop van het avontuur evolueren de personages van ingehuurde avonturiers tot de heersende klasse van een nieuw koninkrijk. Dus worden er ook regels gegeven om een koninkrijk te besturen, en zelfs een manier aan de hand gedaan om veldslagen op een snelle/ abstracte manier uit te vechten.

Verder vind je in de 5 delen van de Kingmaker Campaign ook een hoop achtergrondinformatie bij de omgeving waarin het avontuur zich afspeelt. Zo worden de buurlanden uitgelegd, wordt er extra aandacht besteed aan de religie en cultuur van de stolen lands of worden er extra avontuurideeën aangereikt. Verder staan er in elk boekje een deel nieuwe monsters, en een fictieverhaal geschreven door James L. Sutter.

Na het lezen van bijna 500 pagina's kan ik niet wachten om deze campaign te gaan leiden, en me de komende jaren te verdiepen in zowel de stolen lands als in het pathfinder rpg systeem.

woensdag 15 juni 2011

face to face: laugh now, laugh later


Face to face is een van mijn favoriete punkrock band. Al sinds hun debuutalbum Don't turn away ben ik helemaal weg van deze band. De albums van deze band horen ook bij de weinige punkrock albums uit de jaren 90 die ik nu nog steeds af en toe een beluister(samen met Good riddance en Bad religion albums).


Trever keith
 Face to face had er in 2004 de brui aan gegeven omdat ze niet meer echt op een lijn zat over de te varen muzikale koers. In 2008 is de band dan toch weer wat beginnen toeren. Ik kan me nog goed de eerste reunieshow op Belgische bodem herinneren. Face to face speelde op groezrock (een redelijk groot punkrock festival). Groezrock trekt normaal gezien een redelijk jong publiek, maar in de tent waar face to face ging spelen stonden de eerste rijen vol dertigers. En toen Face to face begon en blijkbaar alleen nummers uit hun eerste drie platen speelden, werden die allemaal gek. Verderop in de tent stonden een deel tieners met verbazing op hun gezicht toe te kijken. Een van de beste optredens die ik ooit gezien heb.

Maar laten we het nu eens over de nieuwe plaat hebben. Het bevat alle elementen die een Face to face plaat goed maken. Goede songs, de typische stem van Trever Kieth, het goede technische niveau en de beleving. Muzikaal is Face to face nog steeds een band die zich ergens tussen Bad religion en Social distortion ophoudt. En deze plaat komt juist op tijd, want dit soort muziek is ideaal om in de zomer te beluisteren.

dinsdag 14 juni 2011

legenden van Troy: de zoektocht van Alunys.


Ik ben een grote fan van de stripreeksen die deel uitmaken van het Troy universum. De franse stripschrijver Arleston heeft deze wereld gecreëerd om er zijn stripheld Lanfeust in te plaatsen. Maar ondertussen heeft hij al een heel deel nevenreeksen en spinoff's die zich ook afspelen in het Troy universum. De legenden van Troy is zo een nevenreeks.

In de wereld Troy waart een legendarisch beest rond, en die zorgt ervoor dat iedereen in die wereld een magische gave heeft. In Eckmül, de belangrijkste stad op Troy, bevindt zich het conservatorium. Dat is de plaats waar men de wijzen opleidt. Zij zijn degene de magie geleiden, en er voor zorgen dat iedereen zijn magische krachten kan gebruiken.

In dit op zichzelf staand album volgen we de belevenissen van Alunys (een wijze die door een verkeerd uitgepakt experiment zijn bewustzijn met een kat moet delen), Shëpah (de kat in kwestie), Marikiri (een kruidenverkoopster die de eerste vrouwelijke wijze op Troy wil worden) en Kyslapeth (een hooghartig, ijdel slijmballetje) op hun zoektocht naar de legendarisch Krobratridenten. Maar het verhaal dient eigenlijk enkel als excuus om de hoofdpersonages in grappige situaties te krijgen. Ook is er weer een heel deel hilarische nevenpersonages.

Van Arleston is algemeen geweten dat hij een groot liefhebber is van de Asterix strips en dat schijnt duidelijk door in dit album. De opbouw en sfeer van dit album doen wel wat aan Asterix denken. In de legenden reeks laat Arleston zich bijstaan door Melanyn bij het uitwerken van het scenario. De tekeningen zijn van de hand van Cartier, en hebben een soort zwierigheid die het midden houdt tussen cartoonstijl en de stijl die je meer ziet opduiken in Arleston strips.

Ik heb me goed geamuseerd met deze strip. Het is een tussendoortje, maar wel een amusant tussendoortje. Ook zitten er enkele passages uit het verslag van Kyslapeth als bijlage in dit boek, en ook die zijn zeer amusant.

donderdag 9 juni 2011

origin: entity


Ik ben de laatste dagen blijkbaar in de mood voor death metal, want na de mitochondrion review van gisteren, bespreek ik vandaag de nieuwste cd van Origin.

Op Entity gaat Origin gewoon verder waar ze op hun vorige album antithesis gestopt waren. Wat eigenlijk wel opmerkelijk is want sinds dat album hebben ze van zanger gewisseld en een gitarist verloren. Maar toch zijn ze er weer in geslaagd om een ultra technisch, mega brutaal maar toch goed beluisterbaar album te maken.

En dat is nu juist de kracht van Origin. Ondanks dat de band nummers schrijft die vol zitten met blastbeats, freaky gitaar- en baslijnen en vreemde tempowisselingen slaagt men er toch in om de nummers beluisterbaar en soms zelfs wat groovend te houden. Het technisch niveau van deze band is zo hoog, dat ik mensen al heb horen zeggen dat het lijkt alsof deze band bestaat om te showen wat er allemaal mogelijk is met enkel een gitaar, een basgitaar en een drumstel.

Op Entity staan 11 nummers, waaronder een instrumentaal tussenstuk als adempauze, en ze zijn allemaal van het zelfde torenhoge niveau. Origin is volgens mij een van de beste bands in het technische (death)metal genre.