face to face: laugh now, laugh later

Face to face is een van mijn favoriete punkrock band. Al sinds hun debuutalbum Don't turn away ben ik helemaal weg van deze band. De albums van deze band horen ook bij de weinige punkrock albums uit de jaren 90 die ik nu nog steeds af en toe een beluister(samen met Good riddance en Bad religion albums).



Trever keith

 Face to face had er in 2004 de brui aan gegeven omdat ze niet meer echt op een lijn zat over de te varen muzikale koers. In 2008 is de band dan toch weer wat beginnen toeren. Ik kan me nog goed de eerste reunieshow op Belgische bodem herinneren. Face to face speelde op groezrock (een redelijk groot punkrock festival). Groezrock trekt normaal gezien een redelijk jong publiek, maar in de tent waar face to face ging spelen stonden de eerste rijen vol dertigers. En toen Face to face begon en blijkbaar alleen nummers uit hun eerste drie platen speelden, werden die allemaal gek. Verderop in de tent stonden een deel tieners met verbazing op hun gezicht toe te kijken. Een van de beste optredens die ik ooit gezien heb.

Maar laten we het nu eens over de nieuwe plaat hebben. Het bevat alle elementen die een Face to face plaat goed maken. Goede songs, de typische stem van Trever Kieth, het goede technische niveau en de beleving. Muzikaal is Face to face nog steeds een band die zich ergens tussen Bad religion en Social distortion ophoudt. En deze plaat komt juist op tijd, want dit soort muziek is ideaal om in de zomer te beluisteren.