exhumed: all guts, no glory

Zoals je al aan de hoes kan zien, is Exhumed een extreme band. "All guts, no glory" is de opvolger voor het in 2003 verschenen "anatomy is destiny". In die lange periode tussen beide albums heeft deze band stilgelegen. Bandleider Matt Harvey was zowel de sfeer in de band, als het feit dat er in zijn ogen geen vooruitgang gemaakt werd, beu en besloot dus om met de band te stoppen. Nu zoveel jaar later kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en heeft hij Exhumed terug opgericht.

Het enige verschil tussen deze exhumed plaat en de vorige is dat de productie van deze plaat beter is. Verder is alles bij het oude gebleven. Als je dus al into Exhumed was, kan je deze plaat dan ook blindelings oppikken. Voor diegenen die deze band nog niet kennen: Exhumed speelt grind met een grote thrash injectie. Het belangrijkste voorbeeld voor Exhumed blijft toch Carcass ten tijde van 'reek of putrefication". Maar je kan ook goed horen dat de leden van Exhumed graag naar bands als slayer en exodus luisteren.

De songs zijn echt nummers met een kop en een staart en verschillen onderling genoeg zodat de hele plaat blijft boeien. Ook de afwisseling tussen de twee zangers geeft deze band een extra energiepuls. Een van de stemmen is een powerviolence/ hardcore schreeuw terwijl de andere grunt.

All guts, no glory is een goede extreme grind/death metal plaat die je zeker eens moet beluisteren als je tegen zo extreme muziek kan.

apache junction: boek 1

Apache junction is de tweede strip van de Nederlander Peter Nuyten. Ik heb deze strip meegenomen uit de winkel omdat het over een western ging met een cover die heel fel aan de serie Blueberry deed denken. Het is natuurlijk goed voor een nieuwe stripreeks dat het opgemerkt wordt, maar het schept natuurlijk ook verwachtingen.

En de cover is niet het enige waardoor ik aan die stripreeks moest denken. Giraud (de tekenaar van Blueberry) is namelijk een belangrijke invloed op de stijl van Peter Nuyten. Zelfs zo fel dat het hoofdpersonage van dit boek Roy Clinton zelfs een beetje op Blueberry lijkt (zonder de gebroken neus dan). Maar er zijn natuurlijk veel ergere tekenaars dan Giraud om mee vergeleken te worden en ik moet eerlijk toegeven Peter Nuyten doet het echt goed. De kwaliteit van zijn tekeningen halen ook bijna het niveau van Giraud (die toch internationaal als een belangrijk tekenaar wordt aanzien)

Het verhaal in dit eerste deel wordt grotendeels gebruikt om de personages voor te stellen, en om alle personages in positie te krijgen. De achtergrond is de opstand van de apaches tegen hun verplichte herlocatie naar reservaten. (waardoor het ook wel weer een blueberry verhaal zou kunnen zijn) Door de opbouw van het verhaal heeft dit ook die onderhuidse spanning die westerns zo goed maken. En daarenboven vind ik de personages ook nog eens geloofwaardig overkomen. Niet alle dialogen zijn misschien supergoed, maar al bij al is dit een verhaal dat de moeite waard is.

Ik ga de rest van deze reeks zeker kopen, en ik denk dat Peter Nuyten een stripmaker met potentieel is.

sacred love: dividing lines

Sacred love is een nieuwe hardcoreband uit Baltimore met (ex)leden van Mindset. Hun plaat dividing lines is zojuist verschenen en het is echt de moeite om hier naar te luisteren.

Zelf geven ze als invloeden Cromags, bad brains en dischord bands aan. Nu hoor ik wel wat invloeden van revolution summer era dischord bands (rites of spring, early fugazi, dag nasty) en kan ik ook wel vaag wat invloeden van de latere Bad brains terug horen, de cromags hoor ik niet echt. Waar deze band mij vooral aan doet denken is aan Turning point ten tijde van "it's always darkest before the dawn". en turning point is voor mij een van de beste bands allertijden.

sacred love is dus duidelijk hardcore, maar met een melodieuze ondertoon. En de nummers zijn echt supergoed. Dit is volgens mij jaarlijst materiaal. Zeker uitchecken als je van goede hardcore houdt.

how I met your mother seizoen 1

How I met your mother is een serie die ik nu en dan wel eens tegenkwam al zappend, en waar ik dan meestal bij bleef hangen. Het uitgangspunt van deze serie is dat het hoofdpersonage Ted Mosby aan zijn kinderen vertelt welke gebeurtenissen ertoe geleid hebben dat hij hun moeder heeft leren kennen. Wat dit vooral toevoegd aan deze serie is dat Ted voiceover commentaar levert bij wat er gebeurd.

Verder volgens we in deze serie ook de belevenissen, liefdesperikellen en relatieproblemen van Ted's vrienden. En zij zijn allemaal hilarisch. Je hebt Lilly en marshall, een koppel dat al bijna 10 jaar samen zijn, en op trouwen staan. Je hebt ook Robin, de vrouw waarop Ted verliefd is, maar zij twijfelt of Ted en zij wel hetzelfde willen. En dan heb je natuurlijk Barney nog. Barney is een chauvanistische macho, die de andere twee heren onder zijn hoede wil nemen.

Deze serie is immens grappig. Dit is echt tv om luidop lachend in de zetel te zitten. Mij doet het denken aan een geupdate friends. Het gaat over de enkele mid twintigers, ze zitten vaak in een bar, sommigen wonen in hetzelfde huis etc... Maar het is sneller geëdit, de toon is iets meer hedendaags en de grappen zijn een beetje gewaagder.

Ik ben ondertussen al begonnen aan seizoen 2, zo goed is dit. Ik raad iedereen dus aan om dit ook eens te checken.