Sutur rising in het alweer het achtste studioalbum van Amon amarth. Voor de mensen die Amon amarth al kennen, kan ik zeggen dat dit album weer heel vertrouwd in de oren klinkt. Alles wat deze band zo herkenbaar maakt kan je op dit album terugvinden: de brute strot van Johan Hegg, de groovende mid tempo deathmetal riffs, de epische melodieuze gitaarlijnen en de teksten over Vikingen en hun mythologie.
Op hun vorige twee platen klonken Amon amarth iets melodieuzer dan we daarvoor van hun gewend waren. Op deze plaat staan ook nog wel enkele melodieuzere nummers maar toch is de plaat harder (lees iets meer death metal) dan hun vorige platen. Ik vind dat sommige nummers zelfs op versus the world hadden kunnen staan. En ook zijn er hier en daar wat modernere invloeden in de riffs en de songopbouw geslopen. Wat ook niet echt verwonderlijk is want blijkbaar zijn de bandleden nog mee met hun tijd. De cover van system of a down die op mijn versie van het album staat bewijst dat. Het grote verschil met andere bands die in dit genre opereren, is dat Amon Amarth geen poppy refreinen of zo in hun muziek steekt. De nummers blijven altijd hard, en doen geen toegevingen om populairder te worden.
Al bij al is dit een goede plaat van een band die al jaren aan een stuk kwaliteit aflevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten