Living in gomorrah 2

Sorry dat mijn vrijdagpost pas op zaterdagmiddag verschijnt. Maar ik ben gisteren naar de violent city releaseparty in Tessenderloo geweest. Het was een goede show met een heel deel goede hardcorebands. En ik heb er ook Living in Gomorrah zine, deel 2 opgepikt.

Living in Gomorrah is een fanzine over hardcore dat zich voor het grootste deel focust op nieuwe bands. Ik denk dat de enige bands die hier in staat die al wat langer meedraaien"Said and done" en Reproach zijn. Niet alle geïnterviewden hebben veel te vertellen. en sommigen hebben zich er wel heel snel vanaf gemaakt. (de eigenaar van learn to trust records bijvoorbeeld. Maar het kan ook zijn dat hij het Engels niet echt machtig is). Maar uit het hele zine komt wel een enthousiasme voor hardcore naar boven. Zowel bij Joris en Kristof (de makers van dit zine) als bij de geïnterviewde bands. De geïnterviewden zijn said and done, eisberg, bang bros, king terror, wardogs, violent city,  learn to trust records, reproach, last stand en upright. Verder staan er ook nog columns, reviews en een tourverslag in

De reviews vind ik wat te kort en wat te vrijblijvend. Vaak wordt er wel gezegd dat iets goed is, maar niet waarom of hoe het klinkt. En ik denk dat de interviews misschien iets langer zouden mogen zijn. Maar verder vind ik dit een tof, enthousiasme opwekkend fanzine, en kijk ik uit naar het volgende deel.

graf orlock: doombox

Een nieuwe ep van de amerikaanse band Graf Orlock, dat zijn 6  felle nummers in 11 minuten. Graf orlock is namelijk een grind band. Alhoewel ze op deze cd iets minder van leer trekken dan op hun vorige drie cd's. (ofwel ben ik ondertussen meer gewoon, dat kan natuurlijk ook altijd.)

Elk nummer van graf orlock wordt voorafgegaan door een sample uit een film. Op deze ep is het thema urban en komen de samples uit films zoals menace to society, boyz N the hood etc...In het nummer "1993 a week b4 graduation komen zelfs wat hip hop beats voor. Voor de rest bestaat de muziek vooral uit snelle grindstukken, sludgy middenstukken en moshbreaks.

Graf orlock is een van de betere grindbands van dit moment, dus check ze zeker eens uit.

amon amarth: sutur rising

Sutur rising in het alweer het achtste studioalbum van Amon amarth. Voor de mensen die Amon amarth al kennen, kan ik zeggen dat dit album weer heel vertrouwd in de oren klinkt. Alles wat deze band zo herkenbaar maakt kan je op dit album terugvinden: de brute strot van Johan Hegg, de groovende mid tempo deathmetal riffs, de epische melodieuze gitaarlijnen en de teksten over Vikingen en hun mythologie.

Op hun vorige twee platen klonken Amon amarth iets melodieuzer dan we daarvoor van hun gewend waren. Op deze plaat staan ook nog wel enkele melodieuzere nummers maar toch is de plaat harder (lees iets meer death metal) dan hun vorige platen. Ik vind dat sommige nummers zelfs op versus the world hadden kunnen staan. En ook zijn er hier en daar wat modernere invloeden in de riffs en de songopbouw geslopen. Wat ook niet echt verwonderlijk is want blijkbaar zijn de bandleden nog mee met hun tijd. De cover van system of a down die op mijn versie van het album staat bewijst dat. Het grote verschil met andere bands die in dit genre opereren, is dat Amon Amarth geen poppy refreinen of zo in hun muziek steekt. De nummers blijven altijd hard, en doen geen toegevingen om populairder te worden.

Al bij al is dit een goede plaat van een band die al jaren aan een stuk kwaliteit aflevert.

weregeek

Weregeek is een drie maal per week geupdate webcomic. Het hoofdpersonage is Mark, een jonge man die op een bepaalde nacht de onweerstaanbare drang krijgt om naar een spellenwinkel te gaan, verzeilt geraakt op op een vampire larp en zo in het roleplay/ larp wereldje terecht komt.

Deze strip gaat over hoe Mark zijn weg zoekt in dat wereldje. Sommige hoofdstukken vertellen het verhaal van de hoofdpersonages die rondhangen en converseren met mekaar, terwijl andere hoofdstukken vertellen wat er gebeurt in hun roleplaysessies. En dan wordt er nog gehint dat nerds en geeks niet zo onschuldig zijn als ze er uit zien.

De tekenstijl is heel open en straalt een naïviteit uit, elk strookje is een grap en toch is er een doorlopende verhaallijn. Je kan dus ook best beginnen lezen met het eerste stripje en zo je opwerken tot aan het huidige stripje.

yevgueni: Welkenraedt.

Yevgueni is al enkele jaren een van mijn favoriete Nederlandstalige popbands. Ze combineren de sounds van Angelsaksische zwijmelpop zoals Belle and sebastian, susan vega of bright eyes met zeer mooie goed geschreven intelligente Nederlandstalige teksten. En om het af te maken heb je dan nog de prachtige en uit duizenden herkenbare stem van Klaas Delrue. Welkenraedt is ondertussen al hun 4de plaat maar er zit nog zeker geen sleet op deze band.

De nieuwe nummers verraden dat men bij Yevgueni niet in het verleden leeft, want in enkele nummers hoor ik nieuwere bands als The xx of Fleet foxes doorschemeren. Ook proberen ze om tussen de nummers zelf iets meer variatie in te bouwen, wat soms heel goed uitdraait (zoals in het nummer welkenraedt) maar soms ook iets minder (zoals in Lege handen). Maar de grote kracht van Yevgueni blijven de melancholische, zwaar op piano leunende nummers als "was er maar iemand", "hofstraat" of "robbie en de aftocht". (Ik heb sowieso een zwak voor de robbie nummers van yevgueni)

De productie van deze plaat was in handen van stef kamil carlens, die we allemaal kennen van dEUS en Zita swoon. En ik vind dat die soms een beetje storend is. In de iets hardere nummers of de hardere stukken (zoals het einde van"verder zonder haar") vind ik de productie te wollig. Ik denk dat de cd meer impact zou hebben met een kalere, rauwere productie die meer een livegevoel oproept. Maar dat is natuurlijk ook voor een deel een kwestie van smaak.

De eindconclusie is dat Yevgueni weer een goede plaat heeft afgeleverd, die duidelijk herkenbaar is als Yevgueni, maar toch geen doorslag is van hun vorige platen. En er staat een Nederlandstalige versie op van Beautiful freak van Eels waarbij Jan de wilde vocaal komt helpen.

gamer's haven

Tijdens mijn werkuren luister ik regelmatig naar podcasts, en een van de podcasts waar ik naar luister is de Gamer's haven. Dit is een podcast waar 3 roleplayers samenkomen en een onderwerp behandelen. Verder vullen ze hun podcast aan met reviews, nieuws etc.. Het toffe hieraan is dat het altijd een gesprek onder vrienden blijft. Het soort gesprek dat iedereen die into roleplay is, wel al eens gehad zal hebben terwijl je rondhangt in je favoriete spellenwinkel.

Iets anders wat gamer's haven ook aanbiedt zijn opnames van hun roleplay sessies. En dat zijn echt rauwe opnames. Er is niets aan gescript of geëdit. Dus je krijgt de roleplaysessie te horen zoals ze is met alle foute opmerkingen en verwijzingen die eigen zijn aan een roleplaysessie. Deze opnames geven je echt het gevoel alsof je bij de sessie aanwezig bent. En ze zijn ook zeer handig om eens te checken hoe dit of dat roleplaysysteem nu eigenlijk echt werkt.

Aangezien het merendeel van de sessies waarin iemand van de uitgebreide gamer's haven crew zit, wordt opgenomen heb je heel veel verschillende "actual play" opnames in een hoop verschillende systemen. Enkele systemen waarvan er opnames bestaan zijn: Dungeons and dragons (zowel 3.5 als 4.0 als pathfinder); Savage worlds (zowel basis savage worlds als deadlands); mutants and masterminds; warhammer rpg, etc...

game of thrones episode 1: winter is coming

Ik heb vandaag de eerste aflevering van de nieuwe hbo serie Games of thrones gezien. Deze serie is een verfilming van het eerste boek uit de fantasy reeks "een lied van ijs en vuur" geschreven door George RR Martin. En ik vind dat een van de beste fantasyseries die er in de laatste jaren verschenen zijn. Dus ik had hoge verwachtingen voor deze serie.

En ik moet zeggen dat de eerste aflevering me niet teleurgesteld heeft. Zo te zien aan de inhoud van de eerste aflevering blijven ze wat het verhaal betreft zeer dicht bij het originele verhaal. De uitwerking van de kastelen en steden van westeros ziet er prachtig uit. De acteurs leveren goed werk. Ik kijk dus echt al uit naar de volgende aflevering.

Het enige echte minpunt dat ik kan bedenken is dat er wel heel veel personages worden voorgesteld, en ik er niet altijd zeker van ben dat mensen die de boeken niet gelezen hebben, echt goed weten wie iedereen nu eigenlijk is. Aan de andere kant is dat dan ook hun eigen schuld. Ze moeten deze boeken maar lezen, aangezien dit essentiële boeken zijn voor iedereen met ook maar enige interesse in fantasy of historische fictie heeft. En dat kan ook over de serie gezegd worden.

starman omnibus 1

Deze week lijkt in het teken te staan van het ontdekken van oudere dingen die ik om de een of andere redenen nog niet kende. Gisteren fields of the nephilim, en vandaag Starman. Deze omnibus bevat de eerste 16 delen van starman door James robinson reeks. Deze reeks gaat over Jack Knight, wiens vader een ex superheld is, starman genaamd. Jack baat een winkel in vintage spullen uit, terwijl zijn broer David in de voetsporen van zijn vader is getreden. En dan wordt David neergeschoten en ziet Jack zich door omstandigheden verplicht om de "sunrod" (het apparaat waar een starman zijn kracht haalt) op te nemen en de nieuwe starman te worden. En dit is niet echt naar zijn zin.

Deze reeks is heel goed geschreven met veel aandacht voor de motivaties en gedachtegang van superhelden. De tekeningen hebben een sterk gestileerd karakter, en je moet er even aan wennen maar ze versterken de sfeer die in deze comic hangt wel. En aan de looks, kledingdracht en tatoeages van het hoofdpersonage kan je duidelijk afleiden dat het hier om een jaren 90 comic gaat.

Mijn oordeel na het lezen van deze omnibus is overwegend positief. Vooral het tweede deel van deze bundel vind ik echt de moeite. Op het einde van deze bundel is jack knight starman, en heeft de comic een mooie cast opgebouwd. Alles staan dus klaar om ook de rest van de reeks uitstekend te maken. Ik ben eens benieuwd.

fields of the nephilim

Dit is echt een foto van de britse band Fields of the nephilim. Voor de volledige ontstaansgeschiedenis kijk je best hier. Maar dit is dus een band die ik pas vorige week ontdekt heb. En ik snap echt niet waarom het zolang geduurd heeft. Ik had de naam van deze band natuurlijk al enkele keren horen vallen, maar ik had nooit de moeite genomen om me hier eens in te verdiepen. Tot ik enkele weken geleden een playlist aan het samenstellen was om als achtergrond te dienen bij een roleplaysessie die zich voornamelijk ging afspelen in een gothic club. En terwijl ik op zoek was naar gothic bands kwam ik deze band weer tegen. Ook had  Dennie me een new wave verzamelaar met het nummer Moonchild op geleend. En dat smaakte naar meer.

Dus ben ik me eens iets meer gaan verdiepen in deze band. En wat een verrassing was me dat. Fields of the nephilim is een band die muzikaal dicht bij de sisters of mercy aanleunt. Een andere grote invloed op hen is Ennio morricone en de films waarvoor hij muziek gemaakt heeft. Dat is dus een van de redenen waarom deze band er uit ziet alsof ze weggelopen zijn uit Sergio leone's films. Verder zitten er ook nog cuthullu verwijzingen in de teksten. Het is dus echt een band die alles heeft zodat ik een fan zou worden. En ik raad iedereen aan om deze band zeker eens te checken, en er niet zo lang mee te wachten als ik.

Als afsluiter nog een liveversie van last exit for the lost.

de orde van de drakenridders: de zon terugzien

De orde van de drakenridders is een van de beste stripreeksen van het moment. De scenario's zijn van de hand van Ange, wat een pseudoniem is voor het franse schrijversechtpaar Anne en Gérard Guéro. Ze werken steeds met verschillende tekenaars,alhoewel ze er wel steeds op letten dat ze samenwerken met tekenaars die goede kwaliteit afleveren. de tekenaar van dit deel is Démarez.

In deze serie vertellen ze elke keer een afgerond verhaal uit de geschiedenis van de Orde van de drakenridders. De verhalen spelen zich af in een fantasy wereld waar draken in voorkomen. Door hun aanwezigheid vervormen deze draken de natuur en de mens. Dit verschijnsel noemt men de Veil. De enige die daar immuun voor zijn zijn maagden. Door die Veil is het ook onmogelijk om ongemerkt bij een draak te komen, tenzij je een maagd bent natuurlijk. Dus heeft men ooit een strijdersorde van maagden opgericht: de orde van de drakenridders.

Wat deze verhalen echter zo goed maakt, is dat de draak en de strijd er tegen eerder de achtergrond vormen om verhalen te vertellen over menselijke interactie in extreme omstandigheden. In dit verhaal bijvoorbeeld, weten de drakenridders waar de draak zit, maar krijgen ze geen toestemming van de heersende elite van de streek waar de draak zit, om het gebied te betreden waar de draak zit. En dan is er nog de jaarlijkse dekking: het toewijzen van de jonge vrouwelijke slaven als sexslavinen (en ze dus te ontmaagden en vatbaar te maken voor de Veil.)

Zoals altijd is dit weer een zeer goed verhaal dat vooral door realistische emoties en conflicten tussen personages voortgedreven wordt. Dit is echt de moeite.

Ronson inc: goudeerlijk

Ronson inc is een western geschreven door Willem ritsier en getekend door Minck Oosterveer. In deze reeks volgen we de belevenissen van een detectivebureau dat ronson inc heet. In dit verhaal krijgt dit detectivebureau de opdracht om twee deserteurs op te sporen. Men vermoedt dat deze zich aangesloten hebben bij een lokale bende. Verder is er nog een afpersingszaak en de gevolgen daarvan die de rest van dit verhaal uitmaken.

Het is een stripverhaal met zeer veel geweld en ook redelijk wat naakte vrouwen. Soms doet het wel wat denken aan de moderne westerns zoals deadwood, of silverado. Het doet ook denken aan Durango om het eens te vergelijken met een andere strip. Alleen is er een probleem met het tempo. Door de manier waarop dit verhaal vertelt wordt, krijg ik het gevoel dat alles heel snel gaat. En in westerns is juist de langzame opbouw naar een climax wat voor een groot deel van de charme zorgt.

Maar dat is een detail, want verder is dit een goede, degelijk gemaakte, ontspannende westernstrip. Dus als je van westerns houdt zeker Ronson inc eens een kans geven.

Ik heb ergens opgevangen dat dit deel het laatste deel zou zijn, alhoewel er in het verhaal nog enkele verhaallijnen open gelaten worden voor een eventueel vervolg.

Fen: epoch

Epoch is het tweede album van de Britse band Fen. Op dit album staan 8 nummers die alle een lengte tussen 6 minuten en 11 minuten hebben. Dan weet je meteen dat we het hier niet over een popband hebben. De stijl van Fen is een mengeling van black metal, doom metal, shoegaze en post rock. Het zijn dus lange uitgesponnen nummers waarbij sfeer en intensiteit voorop staan. Men varieert voortdurend tussen episch black metal en postrock zoals je wel eens bij op dat studio Brussel programma Duyster hoort. Het gevaar hierbij is dat de muziek saai zou worden, maar dat is bij Fen nooit het geval. De opbouw van de nummers roept een meeslepende, donker sfeer op die er voor zorgt dat dit album het volle uur uw aandacht vasthoudt.

Mensen die bands als Wolves in the throneroom, Drudkh en Agalloch goed vinden moeten dit zeker eens beluisteren. Maar ook mensen die van bands als Isis of Amen Ra houden moeten hier iets mee kunnen. en zelfs liefhebbers van post rock die niet vies zijn van wat hardere invloeden in hun muziek zouden hier eens naar moeten luisteren.

Power girl

Een van mijn favoriete personages in het DC universum is Power girl. Zij speelt een belangrijke rol in Infinite crisis. En daarna hebben Justin Gray, Jimmy Palmiotti en Amanda Conner ook nog 12 comics over haar gemaakt. En die horen bij de comics die mij de laatste tijd het meest weggeblazen hebben. (Deze twaalf comics zijn gebundeld in 2 trades: "a new beginning" en "aliens and apes")

Deze bundel bevat comics die verschenen zijn voor infinite crisis en de twee power girl bundels die ik hierboven vermeld. Power Girl is namelijk gecreeërd in 1975 door Gerry Conway. Zij is net als superman een overlevende van de vernietiging van Krypton, maar zij is pas veel later op aarde aangekomen, en heeft al die tijd doorgebracht in stasis in een ruimteschip. De aarde waarop zij aankomt is aarde 2. In het DC universum bestaan er namelijk oneindig veel parallelle werelden, en aarde 2 is er daar een van. Het is een wereld die heel fel lijkt op de aarde, maar er zijn enkele kleine verschillen. En ook de sfeer van die wereld is optimistischer dan die van aarde 1 (Eigenlijk een terugkeer naar de sfeer in oudere comics). Dit boek begint dus met het originele origin verhaal uit de jaren 70 geschreven door Paul Levitz en getekend door Joe stanton en Joe Orlando

Dan springt het boek naar 1987. Om hun 50ste verjaardag te vieren, heeft DC een serie uitgebracht (crisis on infinite earths) waarbij ze het multiversum  vernietigen en één aarde overhouden. (De bedoeling was om wat meer duidelijkheid te scheppen. Om van elk personage nog een versie over te houden.) Aangezien power girl tegen dan al redelijk populair is wordt zij toegevoegd bij de helden van de enige overgebleven aarde. Maar omdat er op die aarde al een supergirl was (die ongeveer dezelfde origin heeft, maar dan op aarde 1) moet men voor haar een nieuwe achtergrond verzinnen. Het volgende verhaal in deze bundel is de comic waarin power girl's nieuwe achtergrond uit de doeken wordt gedaan. Men spreekt over magie en tijdreizen en geheugens wissen en dat soort zaken. Dit verhaal vind ik het minst goed in deze bundel.

In 2006 zijn er plannen om het multiversum weer terug te installeren, en moet men power girl's origin weer terugdraaien. De rest van deze bundel zijn de comics waarin men een begin maakt om power girl weer helemaal haar eigen te maken. Ik vind deze heel goed, want Geoff Johns heeft hiervoor een goed verhaal geschreven, en de tekeningen zijn van Amanda Conner, en dat is een van mijn favoriete tekenaars van dit moment. Van haar stijl word ik echt vrolijk.

Is dit een goed goed. Ik vind van wel en ik heb daar drie redenen voor. Ten eerste, Power girl is een van mijn favoriete personages in het dc unviversum en deze bundel legt heel duidelijk uit van waar ze komt, en hoe ze doorheen de tijd veranderd is. Ten tweede, zowel het eerste verhaal van Paul levitz als het laatste verhaal door Geoff johns zijn goede verhalen. De toon in het verhaal van Johns is ook de luchtige toon die later in de power girl comics zal gebruikt worden. En ten derde; er staan tekeningen van Amanda Conner in dit boek. En dan nog eens tekeningen van rondborstige dames.

Zou ik dit boek aanraden? Eigenlijk wel. Het is een boek waarin power girl grondig wordt voorgesteld. Maar om heel eerlijk te zijn. De boeken door Gray, Palmiotti en Conner zijn nog een tikkeltje beter.

benighted: asylum cave

Benighted is een franse deathgrind band, en asylum cave is hun nieuwste plaat. Dit is een conceptalbum over iemand die zijn leven geïnspireerd heeft op Joseph Fritzl. Het is dus tekstueel geen plaatje over de fijnere dingen in het leven. Maar dat past eigenlijk wel goed bij de muziek die de band maakt.

Benighted spelen een mix van grindcore en deathmetal opgesmukt met enkele deathcore en metalcore invloeden. De band doet op die manier wel wat denken op een modernere versie van de Carcass ten tijde van "reek of putrefaction". Maar er zijn ook raakvlakken met bands als Aborted en Coldworker. Het laatste nummer op deze cd is trouwens een Nasum cover, wat ook een band is die je zeker als invloed mag tellen.

Toch slagen ze er op een of andere manier in om al die blastbeats, groovy deathmetalstukken, grunts, screams en pigsqueels om te vormen tot  beluisterbare en zelfs enigszins catchy nummers. Luister maar eens naar nummers als prey en hostile. Dat zijn echt nummers die als mokerslagen aankomen. Maar eens je over die eerste bruutheid kan kijken, merk je dat het echt goede doordachte nummers zijn, die er in slagen om de aandacht vast te houden.

Benighted is dus echt een goede band, en Asylum cave is een echte aanrader

morning glories

Rond "morning glories" hing al een tijdje een internetbuzz, en nu dat de eerste collectie ervan verschenen is, vond ik dat het tijd was om dit eens uit te checken. En ik moet zeggen dat het een interessante reeks lijkt.
Deze collectie bevat de eerste 6 comics van deze reeks. In het eerste deel maken we kennis met 6 personages (drie jongens en drie meisjes) die aanvaard zijn op een prestigieuze privéschool. Maar eens ze daar zijn, lijken er vreemde dingen aan de hand te zijn. De lesmethodes zijn heel hard, en er gebeuren ook allerlei rare dingen.

De hoofdpersonages zijn allemaal goed uitgewerkt zodat je ook echt meeleeft met wat er met hun gebeurt. Een mogelijke valkuil waar dit in zou kunnen lopen is het "lost sydrome", maar dat gevoel krijg ik er eigenlijk nooit bij. Ondanks dat je net als de hoofdpersonages niet echt weet wat er aan de hand is, heb je toch het gevoel dat de schrijver (Nick Spencer) weet waar hij naar toe wil.

Deel 6 van deze comic is het laatste deel in deze bundel, en daarin lijkt het alsof we een glimp van de toekomst te zien krijgen. Of dat is toch mijn indruk. In deel 6 lijkt het namelijk of deze comic plots over iets anders gaat. En wat de connectie tussen deze twee dingen is kom je natuurlijk pas te weten verder in het verhaal. (en in een andere nog te verschijnen bundel)

De tekeningen en inkleuring zijn goed, alhoewel ze een beetje koud kunnen aanvoelen. Dit zorgt ervoor dat de wanhoop en de uitzichtloosheid van dit boek goed overkomt, maar voor de meer horror getinte elementen komt het wat afstandelijk over.

Ik vind dit echt een aanrader. Het leest vlot, heeft genoeg diepgang en is meeslepend. Als je van dingen als lost of flashforward houdt, is dit wel iets voor u.

Green lantern: secret origin

Ik ben al een tijdje bezig om de volledige nieuwe reeks van Green lantern te lezen. In deze bundel hervertelt men de ontstaansgeschiedenis van Green lantern. Je ziet hierin hoe Hal jordan Green lantern geworden is, hoe hij Sinestro, Tomar re en Kilowog leert kennen. En ook het ontstaan van Hector Hammond staat hier in. Ik heb een voorgevoel dat deze strip voor een groot deel gaat terugkomen in de film die binnenkort verschijnt.

Maar over het verhaal zelf dan: Het is een goede hervertelling van hoe Hal jordan green lantern is geworden, en waarom hij is zoals hij is. Ook worden er enkele details vrijgegeven/ aangepast zodat men dit verhaal in kan passen in de sinestro corps war( het event dat hier juist voor kwam) en blackest night (het event dat hier direct na komt). Maar ik heb het heel graag gelezen. En in tegenstelling tot de meeste green lantern boeken moet je om dit verhaal te kunnen volgen niet echt voorkennis hebben. Als introductie tot de green lantern is dit echt een aanrader. Ik zou het zelfs nog meer aanraden dan Green lantern rebirth.

De tekeningen van Ivan reis en Oclair Albert zijn degelijke realistische moderne comicgenre tekeningen. Ze storen nergens, zijn van een constant goed niveau  en hebben een dynamiek, maar ze zijn ook nooit zo mooi of verbluffend dat je er naar blijft staren.

Maar ik zou zeggen: Als je interesse hebt in green lantern, geef dan deze bundel zeker eens een kans. En vergeet niet dat op 17 juni de green lantern film uitkomt.

chapel club: palace

Chapel club is een band die in enkele weken geleden zag optreden bij Jools holland. En ik was zo gecharmeerd door deze band, dat ik meteen op zoek ben gegaan naar hun album. En daar heb ik nog geen spijt van gekregen.

Chapel club is een jonge band uit de UK en het is dus niet verwonderlijk dat er new wave/ post punk invloeden in hun muziek geslopen zijn. Maar het enthousiasme en de kwaliteit van de nummers zorgen er toch voor dat deze band opvalt. En ze zijn ook niet bang om als het nummer erom vraagt, wat harder uit de hoek te komen. Waar de meeste gelijkaardige bands vooral Joy division invloeden hebben, hoor je in deze band ook dingen als the jesus and mary chain of zelfs sonic youth doorklinken.

jonah hex: de film.

Ik had al heel veel slecht gehoord over de verfilming van Jonah hex. De comic serie door Gray en Palmiotti is op dit moment een van mijn favoriete comicseries. Dus heb ik deze film toch eens een kans gegeven vandaag. En ik moet zeggen dat hij niet zo slecht was als ik verwacht had. Maar hij is zeker ook niet de beste film die ik dit jaar al heb gezien (dat was namelijk True grit)

Eerlijk is eerlijk, als een jonah hex verfilming werkt deze film niet echt. Het lijkt me eerder een verfilming van een Deadlands campaign met een Jonah hex achtig personage in de hoofdrol. Het karakter en de look van het personage zijn namelijk wel goed overgenomen, maar men heeft aan de wereld een scheut magie en "wierd science" toegevoegd.

Maar als  foute actie western met een scheut magie en wierd science is deze film zeker geslaagd. En laat ik daar nu juist een zwak voor hebben

Twitching tongues

Twitching tongues is een nieuwe band uit los angeles. Ze hebben sinds kort hun eerste demo uitgebracht. En het is echt een aanrader. Muzikaal zou ik de band in het begin jaren 90 crossover straatje plaatsen. Ze spelen een mengeling van hardcore en metal met een zanger die echt kan zingen. Hun meest voor de hand liggende invloeden zijn "alpha omega" era cromags, only living witness en de eerste twee life of agony platen. Maar ik hoor ook invloeden van bands als madball, black sabbath en type o negative.

Op hun demo staan maar 3 nummers, maar het zijn alle drie wel kanjers van nummers. Vooral het nummer "Loveless nightmare" maakt kans om een van de beste nummers van dit jaar te zijn.

Deze band moet je dus zeker eens checken.

our valued customers

Vandaag ga ik het hebben over een blog die ik dagelijks volg. De maker van Our valued customers werkt in een stripwinkel. En hij post dagelijks een cartoon van het grappigste/ meest gestoorde, raarste wat hij die dag gehoord heeft. En als je een beetje af mag gaan op deze blog, dan worden er in een stripwinkel soms rare dingen gezegd.

hier nog een voorbeeld.

Deze blog is dus zeker de moeite waard. (al moet je wel enige voeling hebben met het geek wereldje om alle grappen te kunnen plaatsen.)

critical hit podcast.

Critical Hit is een van mijn favoriete podcasts. Dit is een spin-off van major spoilers podcasts een podcast over comics en "popculture". Bij het uitkomen van de nieuwe (vierde) editie van Dungeons & Dragons
deden ze een review van de nieuw verschenen players handbook. Een van de gastheren van Major spoilers was wel geïntrigeerd door dit spel en stelde voor om het eens te proberen en om hun probeersels misschien op te nemen. En zo zijn ze dus begonnen.

Critical hit zijn dus opgenomen sessies van een groep die D&D 4the edition spelen. Maar door de manier waarop ze het doen, is het toch zeer interessant. De spelers vervullen allemaal een rol, die het mogelijk maakt om deze podcast goed te volgen ook al ben je niet echt bekend met de 4de editie.  Zo is een van de spelers een nieuweling op gebied van roleplay en hij stelt dus vragen, ook naar dingen die volgens de andere spelers duidelijk zijn. Een andere speler is dan weer meer geïnteresseerd in het verhaal en de personages en minder in de regels.  Het verhaal dat men in deze podcast creeërt is meeslepend en heeft een epische kwaliteit. En de personages in het verhaal zijn interessant, en worden goed gespeeld.

Ik stel dus voor dat je deze podcast eens opzoekt, en de volgende keer als je eens wat tijd op te vullen hebt, dat je dit eens beluistert.