kris kristofferson

Vandaag gaan we het hebben over de zanger/ acteur Kris Kristofferson die 75 jaar geworden is.  Ik kende hem vooral als Whistler uit de Blade films. En ik had hem ook al eens zien opduiken in andere films. (Ik denk dan vooral aan Pat garett en billy the kid door Sam Peckinpah). Maar ik was me er tot enkele jaren geleden niet van bewust dat hij eigenlijk een zanger en songsmid is.

Ik heb hem leren kennen door een verslag in de krant van een optreden dat hij gegeven had in België. En omdat ik hem enkel kende als een acteur en er in het artikel ook vermeld werd dat Kris Kristofferson nummers geschreven had voor andere mensen, ben ik hem toen eens gaan uitchecken. Groot was mijn verbazing toen bleek dat op de "essential Kris kristofferson" een heel deel nummers stonden die ik enkel kende doordat mensen als Johnny Cash, Janis joplin (met wie hij samen was op het moment van haar dood) en zelfs Louis Neefs die liedjes gecoverd hadden. En daarenboven waren die nummers door Kris kristofferson ook nog eens opgenomen op een spartaanse, kale wijze en gezongen met zijn krasserige stem. Je kan echt horen dat die nummers hem nauw aan het hart liggen.

Dit is dus een bericht om Kris kristofferson proficiat te wensen met zijn 75ste verjaardag

minority unit: demo

Alleen al aan het logo kan je zien dat het hier om een coole band gaat. Minority Unit is mij getipt door Das van violent city en amai wat een tip was me dat. Ik weet weinig over deze band, behalve dat ze van LA zijn en dat er leden van rotting out in spelen.

Muzikaal kan je de band ergens tussen de stijl van vroege Breakdown en de eerste platen van Down to nothing plaatsen. Tekstueel gaan de nummers over racisme, hardcore en Straight edge. Maar het is vooral de energieke vibe die deze band tegek maakt. Het is bijna onmogelijk om niet meegesleurd te worden door het jeugdig enthousiasme van deze band.

mijn raad: zeker checken (je kan de volledige demo beluisteren via de minority unit link).

Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin

We kennen waarschijnlijk allemaal de stripserie Robbedoes en Kwabbernoot. En een groot deel onder ons weten ook dat Robbedoes en Kwabbernoot een serie is die nu en dan eens nieuwe makers krijgt. Robbedoes werd voor WOII gecreeërd door Rob Vel, die de reeks daarna overgaf aan Jije. Jije gaf, toen hij het te druk had met andere reeksen, op zijn beurt de reeks over aan Franquin. Onder Franquin groeide Robbedoes en zijn wereld uit tot de avonturenreeks die het nu nog steeds is.

Deze uitgave bundelt de 4 eerste robbedoes verhalen die Franquin ooit gemaakt heeft nadat hij de reeks overnam van Jije. Deze verhalen zijn in de jaren 46 en 47 verschenen in het tijdschrift Robbedoes. Doorheen de 4 verhalen zie je de bekende zwierige stijl van Franquin zich ontwikkelen. De eerste pagina's zijn nog zwaar door Jije beïnvloed, maar hoe verder je in dit boekje vordert, hoe meer je de expressieve stijl waar Franquin om bekend staat zien opduiken. De verhalen zelf zijn redelijk vergezochte, slapstick achtige avonturen die de tijdgeest van" vanaf nu is alle mogelijk" goed weergeven.

Ik heb dit boekje gelezen met een grote glimlach op mijn gezicht en volgens mij is het dan ook een aanrader. Al is het maar om een stripgenie zijn eerste stapjes te zien zetten. Dit is uitgebracht in een beperkte oplage, dus als je het ergens ziet staan, zou ik niet twijfelen.

pathfinder: kingmaker adventure path

Ik heb de laatste weken het volledige Kingmaker avontuur voor het Pathfinder rollenspel systeem gelezen. Het pathfinder rollenspel is een afgeleide van Dungeons and dragons uitgegeven door Paizo. Het kingmaker avontuur is verschenen in hun maandelijkse tijdschrift Pathfinder adventure path.

In Kingmaker worden de personages verzocht om de "stolen lands", een wildernis gebied dat betwist wordt door zowel Brevoy als Pitax, te verkennen en indien mogelijk zelfs te beschaven.  In de loop van het avontuur evolueren de personages van ingehuurde avonturiers tot de heersende klasse van een nieuw koninkrijk. Dus worden er ook regels gegeven om een koninkrijk te besturen, en zelfs een manier aan de hand gedaan om veldslagen op een snelle/ abstracte manier uit te vechten.

Verder vind je in de 5 delen van de Kingmaker Campaign ook een hoop achtergrondinformatie bij de omgeving waarin het avontuur zich afspeelt. Zo worden de buurlanden uitgelegd, wordt er extra aandacht besteed aan de religie en cultuur van de stolen lands of worden er extra avontuurideeën aangereikt. Verder staan er in elk boekje een deel nieuwe monsters, en een fictieverhaal geschreven door James L. Sutter.

Na het lezen van bijna 500 pagina's kan ik niet wachten om deze campaign te gaan leiden, en me de komende jaren te verdiepen in zowel de stolen lands als in het pathfinder rpg systeem.

face to face: laugh now, laugh later

Face to face is een van mijn favoriete punkrock band. Al sinds hun debuutalbum Don't turn away ben ik helemaal weg van deze band. De albums van deze band horen ook bij de weinige punkrock albums uit de jaren 90 die ik nu nog steeds af en toe een beluister(samen met Good riddance en Bad religion albums).



Trever keith

 Face to face had er in 2004 de brui aan gegeven omdat ze niet meer echt op een lijn zat over de te varen muzikale koers. In 2008 is de band dan toch weer wat beginnen toeren. Ik kan me nog goed de eerste reunieshow op Belgische bodem herinneren. Face to face speelde op groezrock (een redelijk groot punkrock festival). Groezrock trekt normaal gezien een redelijk jong publiek, maar in de tent waar face to face ging spelen stonden de eerste rijen vol dertigers. En toen Face to face begon en blijkbaar alleen nummers uit hun eerste drie platen speelden, werden die allemaal gek. Verderop in de tent stonden een deel tieners met verbazing op hun gezicht toe te kijken. Een van de beste optredens die ik ooit gezien heb.

Maar laten we het nu eens over de nieuwe plaat hebben. Het bevat alle elementen die een Face to face plaat goed maken. Goede songs, de typische stem van Trever Kieth, het goede technische niveau en de beleving. Muzikaal is Face to face nog steeds een band die zich ergens tussen Bad religion en Social distortion ophoudt. En deze plaat komt juist op tijd, want dit soort muziek is ideaal om in de zomer te beluisteren.

legenden van Troy: de zoektocht van Alunys.

Ik ben een grote fan van de stripreeksen die deel uitmaken van het Troy universum. De franse stripschrijver Arleston heeft deze wereld gecreëerd om er zijn stripheld Lanfeust in te plaatsen. Maar ondertussen heeft hij al een heel deel nevenreeksen en spinoff's die zich ook afspelen in het Troy universum. De legenden van Troy is zo een nevenreeks.

In de wereld Troy waart een legendarisch beest rond, en die zorgt ervoor dat iedereen in die wereld een magische gave heeft. In Eckmül, de belangrijkste stad op Troy, bevindt zich het conservatorium. Dat is de plaats waar men de wijzen opleidt. Zij zijn degene de magie geleiden, en er voor zorgen dat iedereen zijn magische krachten kan gebruiken.

In dit op zichzelf staand album volgen we de belevenissen van Alunys (een wijze die door een verkeerd uitgepakt experiment zijn bewustzijn met een kat moet delen), Shëpah (de kat in kwestie), Marikiri (een kruidenverkoopster die de eerste vrouwelijke wijze op Troy wil worden) en Kyslapeth (een hooghartig, ijdel slijmballetje) op hun zoektocht naar de legendarisch Krobratridenten. Maar het verhaal dient eigenlijk enkel als excuus om de hoofdpersonages in grappige situaties te krijgen. Ook is er weer een heel deel hilarische nevenpersonages.

Van Arleston is algemeen geweten dat hij een groot liefhebber is van de Asterix strips en dat schijnt duidelijk door in dit album. De opbouw en sfeer van dit album doen wel wat aan Asterix denken. In de legenden reeks laat Arleston zich bijstaan door Melanyn bij het uitwerken van het scenario. De tekeningen zijn van de hand van Cartier, en hebben een soort zwierigheid die het midden houdt tussen cartoonstijl en de stijl die je meer ziet opduiken in Arleston strips.

Ik heb me goed geamuseerd met deze strip. Het is een tussendoortje, maar wel een amusant tussendoortje. Ook zitten er enkele passages uit het verslag van Kyslapeth als bijlage in dit boek, en ook die zijn zeer amusant.

origin: entity

Ik ben de laatste dagen blijkbaar in de mood voor death metal, want na de mitochondrion review van gisteren, bespreek ik vandaag de nieuwste cd van Origin.

Op Entity gaat Origin gewoon verder waar ze op hun vorige album antithesis gestopt waren. Wat eigenlijk wel opmerkelijk is want sinds dat album hebben ze van zanger gewisseld en een gitarist verloren. Maar toch zijn ze er weer in geslaagd om een ultra technisch, mega brutaal maar toch goed beluisterbaar album te maken.

En dat is nu juist de kracht van Origin. Ondanks dat de band nummers schrijft die vol zitten met blastbeats, freaky gitaar- en baslijnen en vreemde tempowisselingen slaagt men er toch in om de nummers beluisterbaar en soms zelfs wat groovend te houden. Het technisch niveau van deze band is zo hoog, dat ik mensen al heb horen zeggen dat het lijkt alsof deze band bestaat om te showen wat er allemaal mogelijk is met enkel een gitaar, een basgitaar en een drumstel.

Op Entity staan 11 nummers, waaronder een instrumentaal tussenstuk als adempauze, en ze zijn allemaal van het zelfde torenhoge niveau. Origin is volgens mij een van de beste bands in het technische (death)metal genre.

mitochondrion: parasignosis



Parasignosis van Mitochondrion is een album waar ik al veel goede dingen over gelezen had. Men zei dat dit een band was die de grenzen van de death metal opzocht, en na die plaat enkele keren gehoord te hebben, moet ik toegeven dat het waar is.

Mitochondrion is een Canadese band, en bestaat al sinds 2003. Sindsdien hebben ze twee demo's een splitcd en twee albums uitgebracht. Parasignosis is hun nieuwste album. De basis voor de muziek die je op deze plaat hoort is death metal maar dan wel op een heel vreemde manier gebracht. Deze band is er namelijk in geslaagd om death metal de naargeestige sfeer van bands als Deathspell omega mee te geven.

In plaats van echte nummers bevat deze cd enkele muziekstukken die een constante aanslag op je gehoor lijkten te zijn. Maar je merkt ook duidelijk dat men niet zomaar iets speelt, maar dat men die muziekstukken wel degelijk op een zorgvuldige manier in mekaar heeft gestoken. De leden van Mitochondrion lijken gewoon meer geïnteresseerd in het oproepen van een donkere sfeer dan in het schrijven van echte nummers. Ook de zang is heel diep in het geheel gemixt, en dus meer bedoelt als een extra instrument. Tussen deze nummers bevinden zich soundscapes die de nare sfeer nog moeten vergroten. En toch gaat er een verslavend effect uit van deze plaat. Op de een of andere manier wordt je helemaal in de sfeer van het album getrokken.

Dit is geen makkelijk album om naar te luisteren. Dit is progressieve muziek in de ware betekenis van het woord. Maar als je even doorbijt hoor je wel een album dat de grenzen van death metal probeert te verleggen.

Daredevil door Frank Miller & Klaus janson volume 1

Ik heb Daredevil leren kennen door de film met Ben Affleck. En aangezien ik dat niet echt een goede film vond, heb ik daredevil dan ook lange tijd links laten liggen. Maar op het getekende reep forum hoorde ik toch regelmatig goede dingen over Daredevil comics. Vooral de serie gemaakt door Frank Miller (bekend van Sin city en 300) zou heel goed zijn. Dus toen ik deze bundel voor een prijsje op cheap comics zag staan, heb ik meteen toegehapt, en me dit aangeschaft.

Daredevil is zoals de meesten wel zullen weten, het alter ego van de blinde advocaat Matt Murdock. Het ongeval waardoor hij blind is geraakt, heeft er ook voor gezorgd dat de rest van zijn zintuigen bovennatuurlijk scherp zijn geworden

Deze bundel begint met 2 spiderman comics waarin Daredevil in meedoet. Spiderman is namelijk om de een of andere reden blind geworden en Daredevil moet hem komen begeleiden. Dit zijn echt wel de minste verhalen uit deze bundel aangezien Spiderman hier natuurlijk weer de hele tijd in loopt te klagen en te zagen. Daarna komen er een deel verhalen geschreven door Roger Mckenzie. Dit zijn allemaal goede tot heel goede verhalen. En daarna neemt Frank Miller naast de tekeningen ook de scenario's voor zijn rekening. En ook die verhalen waarin Elektra voor de eerste keer wordt opgevoerd, en waarin de kingpin zijn terugkeer maakt zijn zeer goed.

In de tekeningen kan je al duidelijk de stijl van de latere Frank Miller terug vinden, maar zijn invloeden waren op dat moment nog niet helemaal uitgeklaard. Maar de tekenstijl is zeer zeker de moeite, en draagt bij aan de noir sfeer die langzaam in het boek kruipt.

Ik heb me ook de twee volgende bundels aangeschaft, en die ga ik binnenkort zeker eens lezen, want dit is een bundel die je echt op een fascinerende manier in het verhaal zuigt. Ik had echt moeite om deze bundel van 330 pagina's neer te leggen.

x-men first class

Mijn vrouw en ik zijn gisteren naar de bioscoop geweest en hebben daar de nieuwste x-men film gekeken. X-men first class is een prequel van de drie eerdere X-men films. En ik vond het een zeer amusante maar geen perfecte film.

De film gaat over hoe Charles Xavier (professor X) en Erik Lensherr (Magneto) mekaar hebben leren kennen en over de oprichting van zowel de X-men als de brotherhood. De film speelt zich af in de jaren 60 en heeft een heel hoog James bond/spionnen/ koude oorlog gehalte. Men probeert namelijk om de Hellfire club te stoppen. De hellfire club is een organisatie onder Sebastian Shaw, die van mutanten het dominante ras op aarde willen maken. Deze organisatie is in de film voor een deel verantwoordelijk voor de Cuba  raketten crisis.

Natuurlijk zijn er ook enkele problemen met deze film, vooral als je hem bekijkt met de andere films of de originele comic series in je achterhoofd. Sommige acties in de originele X-men films zijn, als je ze in de context van deze film bekijkt, best wel vreemd. En ook de keuze van de personages in deze film is redelijk vreemd. Dit zou over de eerste X-men moeten gaan, maar een groot deel van de personages in deze film, zijn eigenlijk redelijk nieuwe x-men. En andere personages zijn dan weer helemaal aangepast om beter te passen in een film voor een Amerikaans publiek.

Ook zit er een grote fout in deze film. Mystique verandert zich ergens in iemand, en neemt ook de speciale uitrusting van die persoon over, alhoewel er in het kamp van de x-men nog niemand ooit die uitrusting gezien heeft, en het zelfs een plotpunt is dat men er niets van af weet.

Maar buiten deze puntjes is dit een goede film. De acteurs doen hun werk goed, het verhaal is vlot, de actiescenes zijn mooi gefilmd en niet te lang (wat bij dit soort actiefilms wel eens wil voorvallen). Kortom dit is een toffe blockbuster actiefilm, die volgens mij zeker niet moet onderdoen voor de andere X-men films.

dungeon master guys

Vorige week heb ik een online enquete ingevuld over roleplay podcasts, en een van de vragen was naar welke rpg podcasts ik zoal luisterde. En dan was er een heel keuzemenu met een hoop podcasts. Na het invullen van die enquete heb ik enkele dingen uit die lijst die ik niet kende eens gegoogeld, en zo heb ik de Dungeon masters podcast ontdekt.

In deze podcast vertellen drie roleplaybloggers over hoe je een roleplay het best leidt. Per podcast behandelen ze allemaal een onderwerp, wat ze daarna nog wat bespreken. Ook beantwoorden ze altijd enkele vragen van luisteraars. Ze hebben ook regelmatig mensen uit de roleplay industrie om een bepaald aspect over "gamemastering " te bespreken. Zo hebben ze bijvoorbeeld Wolfgang Bauer (van pathfinder en kobolt quarterly) om zijn mening te geven over horror in een rpg.

De podcast heeft een zeer goede geluidskwaliteit en is ook heel gefocust. In sommige rpg podcasts wil men nog wel eens gewoon zeveren, zonder echt veel voorbereiding. Hier blijft men meer on topic, een beetje zoals een radio of een tv programma.