dinsdag 31 mei 2011

Pestilence: doctrine


Pestilence is een van de belangrijkste deathmetal bands uit Nederland. Tussen 1986 en 1993 hebben ze 4 baanbrekende deathmetal platen uitgebracht, waarna ze gesplit zijn. Elk van die platen had een compleet eigen gezicht, en de band was constant in evolutie.  In 2008 waren ze plots terug met een nieuw album: ressurection Macabre. Op die plaat klonken ze zwaarder dan ooit, alhoewel de muziek eerder een terugkeer naar de stijl van hun tweede en derde plaat leek in te houden.

Nu is er dus de zesde studioplaat van Pestilence, en weer klinken ze heel anders. Eerst en vooral valt op dat zanger/gitarist Patrick Mameli zijn zangstijl minder zwaar is dan op Ressurection macabre. Zijn zang leunt soms zelfs aan tegen het stemgeluid van de vroegere zanger Martin van Drunen. Ook zijn alle leden weeral gewisseld sinds de release van Ressurection macabre en zijn er dus ook weer heel wat nieuwe invloeden in de muziek geslopen. Zo zijn de baslijnen van Jeroen paul Thesseling zwaar beïnvloed door jazzmuziek. Ook duiken de fusionachtige sfeerstukken zoals we die kennen van het album Spheres weer op in de nummers.

Pestilence was altijd een band die bij het vooruitstrevende en technische gedeelte van de death metal scene behoorde, en met deze plaat laten ze weer maar eens horen dat ze zeker niet moeten onderdoen voor  hedendaagse bands. Maar toch slagen ze er in om ondanks de technische muziek toch die waanzin die van pestilence zo een grote band gemaakt heeft, in de sound te houden. Een nummer als "Deception" is hier echt wel een klassevoorbeeld van. Enkel de intro van deze plaat vind ik wat overbodig. De tijd dat ik nog onder de indruk was van kerkmuziek gemixt met demonische stemmen en zogenaamd satanisch latijn is al lang voorbij. Maar dat is niet meer dan een detail.

Dit is zeker een plaat die je enkele keren moet beluisteren om ze volledig te vatten, maar Pestilence is er weer in geslaagd een goede death metal plaat af te leveren

maandag 30 mei 2011

Thor door J micheal straczynski



Aangezien ik aangenaam verrast was door de Thor film en op de cheap comics website enkele bundels van J. Michael Straczynski's Thor comics zag staan, heb ik me die maar aangeschaft. en ik heb het me zeker niet beklaagd. Sterker nog, ik heb alle drie de bundels in een avond uitgelezen.


Thor door Coipel

Thor door Straczynski is een reboot van de Thor strip. Iemand anders heeft het personage Thor en zijn hele omgeving in de vernieling geschreven, daarna heeft men het even laten liggen, en daarna mag een nieuwe schrijver proberen om er weer iets van te maken.

Op het moment dat deze bundels beginnen zijn Thor en alle andere Asgardians dood. Er is namelijk een ragnarok geweest. In de loop van deze bundels  worden ze allemaal weer tot leven gewekt, wordt Asgard herschapen (ergens in een veld in oklahoma) en ontstaan er allerlei complicaties. Ik vond het verhaal best goed eigenlijk. Vooral de interactie tussen de Noorse goden en de inwoners van een klein stadje in Oklahoma zijn prachtig om te lezen.

De tekeningen in deze bundel zijn door Olivier Coipel en door Marko Djurdjevic. Ik vind vooral de tekeningen van Olivier Coipel zeer mooi. ze hebben een soort naïeve onschuld die een extra charme geven aan de strip. De tekeningen van Djurdjevic doen iets donkerder en iets europeeser aan, en geven het verhaal meteen een iets grimmigere sfeer.

Al bij al is dit een goede plaats om met Thor te beginnen mocht je interesse gewekt zijn door de film. De filmversie van Thor en de comicsversie is niet helemaal hetzelfde, maar toch ga je in deze strip genoeg overeenkomsten ontdekken met de film. Wat ook niet echt verwonderlijk is aangezien J michael straczynski een van de schrijvers is van de Thor film.




vrijdag 27 mei 2011

major spoilers podcast


Jarenlang heb ik volgehouden dat comics niets voor mij waren. Ik las enkel de superieure Europese stripverhalen en had geen enkele interesse in kinderlijke superheld verhalen. Ik bedoel maar, die worden op een maandelijkse basis gepubliceerd, en moeten dus wel bandwerk zijn. Maar de laatste 2 jaar of zo ben ik toch helemaal overstag gegaan wat comics betreft. Hierbij zijn enkele factoren van belang geweest. Ik las ergens dat er een fantasyepos bestond dat je moest gelezen hebben, en dat op dat moment enkel als Engelstalige strip, dus als comic bestond: Bone. Daarenboven was ik redelijk onder de indruk van de romans en kortverhalen van de engelse schrijver Niel Gaiman, en laat die nu ooit zijn carriere zijn begonnen in comics. En via de critical hit podcast heb ik in die periode ook de Major spoilers podcast ontdekt.

De major spoilers podcast is een podcast die voornamelijk over comics gaat, alhoewel er ook al eens wordt uitgewijd over films, tv series en games. Er zijn drie hosts: Stephen, Matthew en Rodrigo en je hoort duidelijk aan de sfeer en de steken die ze mekaar geven dat dit goede vrienden zijn. Ook zijn het drie personen met elk hun eigen invalshoek op comics en het leven. Stephen is wat we een "early adapter" noemen, en staat dus heel erg open voor dingen als digitale comics. Matthew werkt in een comicwinkel en is de persoon met de meeste kennis over de geschiedenis van comics. Rodrigo is een goede 10 jaar jonger dan de anderen en is de gamer van het gezelschap.

Elke podcast volgt een vast stramien. Eerst wordt er wat over het comicnews van die week gesproken. Daarna komen de besprekingen daarna is er de poll van de week en daarna wordt er een tradepaperback ontleed. Vooral die tradepaperback besprekingen zijn echt heel goed. Ik heb al vaak dingen aangekocht omdat ik enthousiast erover geworden was door deze podcast.

Het enthousiasme en de goede opname kwaliteit maken dit echt een top podcast indien je enige interesse vertoont in comics

donderdag 26 mei 2011

crowbar: sever the wicked hand



Sever the wicked hand is het meest recente studioalbum van de Amerikaanse band Crowbar. De drijvende kracht achter Crowbar is Kirk Weinstein, die ook nog actief is in Down en Kingdom of sorrow. Al deze bands hebben gemeen dat ze trage dreigende muziek maken.


Kirk Weinstein

In Crowbar mixt Kirk Weinstein trage doom metal/ stoner stukken met snellere agressievere hardcore stukken. De zang is typische stonerzang maar met een agressief randje eraan. De hele sound, van de zeer laag gestemde gitaren, over de zang tot de kale en brute productie, ademt een ingehouden woede uit. En dat maakt deze plaat echt een verslavende plaat.

Het verschil tussen deze plaat en de vorige crowbar plaat is dat er aan deze plaat duidelijk gewerkt is. De hardcore en doom/sludge stukken zijn perfect geïntegreerd in prachtige nummers. Ook kan ik met de beste wil van de wereld geen enkel slecht nummer aanwijzen. En dan zijn de nummers nog eens zo catchy dat ze in je hoofd blijven rondspoken.

Iedereen die van goede, trage en zware muziek houdt, zou deze band beter eens uitchecken. Mensen die van bands als Down, Mastodon, Triptykon of latere Celtic frost houden moeten hier zeker eens naar luisteren.

woensdag 25 mei 2011

het pad van Jessica


De reeks Jessica Blandy van Dufaux en Renaud is een klassieker. Enkele jaren geleden besloten beide heren om aan deze reeks na 24 delen een einde te maken. Volgens hen waren ze uitverteld over het personage Jessica Blandy. Zij is een schrijfster die steeds weer in vreemde zaken met ofwel een paranormaal kantje ofwel psychopaten terecht kwam. Zij zelf ging daar ook langzaam aan onderdoor, en besloot dus om uit de spotlights te treden en zich ergens te verschuilen.

Enkele jaren later wordt Jessica Blandy toch weer van stal gehaald. Waarschijnlijk liepen de nieuwere reeksen van Dufaux en Renaud niet goed genoeg. Nu is Dufaux een scenarist waarvan je niet altijd goed weet wat je ervan kan verwachten. Sommige van zijn verhalen zijn echt goed terwijl hij zich in andere verhalen nogal verliest in esoterisch gewauwel. In de reeks Jessica Blandy zaten beide soorten verhalen maar met een meerderheid aan goede verhalen.

Over "het pad van Jessica" ben ik minder tevreden. Ik heb zowat het gevoel dat ze inderdaad uitverteld waren, en dat ze dus met een vreemd onsamenhangend verhaal op te proppen gekomen zijn. Men vertelt dit verhaal in 3 delen, en ik moet toegeven dat het derde deel het sterkste deel is. Daar slaagt men erin om de verhaallijnen enigszins te laten samenlopen. Maar toch blijven er veel onwaarschijnlijkheden en onbegrijpelijke personages over. Wel is men er in geslaagd om Jessica Blandy een goede reden te geven om uit haar zelfverkozen ballingschap te komen.

Jessica blandy
 Ook wat de tekeningen betreft ben ik niet helemaal overtuigd. Renaud heeft een evolutie doorgemaakt, en ik ben niet helemaal mee met zijn huidige stijl. Ik vind de tekeningen iets te gestileerd, ik hou meer van zijn stijl ten tijde van "Satan, mijn broeder". Maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Natuurlijk staan er in dit boek weer heel veel naakte mensen (dat is iets wat Renaud duidelijk graag tekent), want daar stonden de Jessica Blandy boeken toch ook voor bekend.

Ik vind dat deze reeks aanvoelt als een kopie van een Jessica blandy strip. Alle ingredienten die er vroeger ook al waren zijn er weer, maar om de een of andere reden is het toch niet helemaal hetzelfde. Als ik het goed begrepen heb, is deze reeks bedoelt om Jessica Blandy terug te lanceren. Ik ga sowieso het volgende deel nog aanschaffen, want zoals ik al eerder zei: het einde is interessant, en geeft mogelijkheden. Maar ik hoop wel dat de toon dan iets minder zweverig is.

maandag 23 mei 2011

the Dresden files: fool moon Door Jim Butcher


De Dresden files serie is in Amerika een echt succes. Ze lopen daar zo goed dat men er al een tv serie, een comicreeks en een rollenspel van gemaakt heeft. Deze boeken vertellen belevenissen uit het leven van Harry Dresden, de enige officieel in te huren tovenaar die Chicago telt. Als je dus een probleem hebt van magische oorsprong dan kan je hem inhuren om het voor je op te lossen. Hij werkt ook als raadgever voor de afdeling van de politie die zich met vreemde zaken bezig houdt.

"Fool moon" is het tweede boek in de "Dresden files" reeks. Het eerste deel storm front was al een goed boek, dit tweede deel overtreft dat op alle vlakken. Het is beter geschreven, het verhaal is beter en het heeft een cadans die de lezer meesleurt door het boek. Zoals de titel en de cover al een beetje aangeven, worden er in dit deel aan stukken gescheurde lijken gevonden. En aangezien men aanvallen van normale beesten kan uitsluiten, wordt Harry bij de zaak betrokken. Men wil namelijk weten of er dingen bestaan als weerwolven.

Deze boeken spelen zich namelijk af in een chicago waar magie en het bovennatuurlijke wel bestaan, maar waar de meeste mensen er niets van weten. Voor het merendeel van de mensen die dit boek bevolken, is de wereld in het boek eigenlijk onze wereld. Een van de weinigen die er openlijk voor uitkomt dat het bovennatuurlijke bestaat is Harry Dresden, en hij wordt daarom ook gezien als een wat vreemd figuur.

De Dresden boeken bevatten een rare mix van harde privédetective verhalen en moderne  hedendaagse fantasy. Ik denk dat dit boek op zichzelf te lezen is, maar om echt alle nuances mee te hebben, zou ik toch aanraden om de reeks bij het begin te beginnen.

vrijdag 20 mei 2011

black mountain: wilderness heart



Black mountain is een band die ik heb leren kennen door deze topic op de nummer van de dag blog. Ik ben die band dus meteen eens gaan uitchecken. En ik moet zeggen dat ik dit een zeer fascinerende plaat vind.

Wilderness heart is de derde plaat van de canadeese band Black mountain. En het is een heel afwisselende plaat geworden. De stijl van de nummers loopt echt heel ver uiteen. Tussen de vieze punky rock 'n roll van "Let's spirits ride" en de melancholische aan Lee hazelwood en Nancy sinatra herinnerde ballade "buried by the blues" kan je een half sterrenstelsel kwijt, maar toch klinkt het op de een of ander manier als nummers van een band.

Black mountain hebben een stijl gekristaleerd uitt invloeden van zowel jaren 90 indie als Pearl jam, buffalo tom,pj harvey en afghan whigs, als van jaren 70 iconen als led zeppelin, niel young, fleetwood mac en The band. Ook dingen als het hiervoor al vermelde lee hazelwood en nancy sinatra hoor je hier en daar wel terug.(vooral in de keyboards en in de man/vrouw samenzang) In de latere wat rustigere nummers op deze plaat hoor je ook duidelijk verwantschap met moderne donkere country zoals Hank Williams III, Jace Everett (true blood theme) of Jamey johnson. Maar toch hebben ze een stijl die als Black mountain klinkt.

Black mountain is een band die je zeker eens een kans moet geven als je van met americana doorspekte bluesy rock houdt.





donderdag 19 mei 2011

role playing public radio



Role playing public radio is een podcast over ,zoals de naam al verraadt, rollenspellen.  De twee heren achter deze podcast maken zowat elke maand een podcast waarin ze een onderwerp dat met rollenspellen te maken heeft behandelen. Maar ze geven ook tips over interessante films, websites, computerspellen etc... , ze vertellen anekdotes over dingen die gebeurd zijn tijdens hun sessies etc... Hierbij nemen ze geen blad voor de mond. Ook kan je duidelijk horen dat de twee gastheren goede vrienden van mekaar zijn. In deze podcasts zijn ze mekaar constant op een vriendschappelijke manier aan het opjutten.

Bij role playing public radio nemen ze ook hun gamesessie op, en eens per week wordt er zo een actual play opname gereleased. Blijkbaar heeft de RPPR groep een voorliefde voor horror, pulp en noir verhalen. Natuurlijk spelen ze ook D&D maar andere spellen waarvan ze opnames hebben zijn call of chuthulu, eclipse phase, fear itself, a dirty world en andere donkere horror geïnspireerde spellen.

woensdag 18 mei 2011

Lanfeust Odyssey: het raadsel goud-azuur.



Na de reeksen Lanfeust van troy en lanfeust van de sterren is dit de derde Lanfeust reeks door Arleston en Tarquin. Veel van de strips van Arleston spelen zich af op de fantasy wereld Troy, waar iedereen geboren wordt met een magische gave.

In deze reeks komen Lanfeust en Hebus terug op Troy na een lange tocht door het heelal. Een tocht die voor hen maar een jaar of zo geduurd heeft, maar die voor de rest van zijn wereld 18 jaar geduurd heeft. De wereld is natuurlijk wel heel wat veranderd op die periode. Zo is Cian het vroegere vriendinnetje van Lanfeust, ondertussen getrouwd met Ridder Goud azuur en heeft ze 10 kinderen. En het kasteel waar zij in woont, wordt bedreigd door een onbekende kracht. Dus gaan Lanfeust en Hebus helpen.

Het verhaal wordt verteld in twee boeken, die samen iets meer dan honderd pagina's stripverhaal bevatten. Natuurlijk wordt de hoofdverhaallijn weer afgewisseld met veel absurde situaties, en vreemde personages. De Lanfeust reeks is in de tijd door Arleston bedacht als een parodie op fantasy, en dat merk je nog steeds aan de luchtige; vrolijke toon van de verhalen.

De tekeningen van Tarquin verdienen ook wel een vermelding. Hij was al een goede tekenaar met een stijl die de vrolijkheid, absurditeit en spontaniteit van Arleston's verhalen goed kon laten overkomen. En zijn stijl is in elk album beter en beter geworden.

Lanfeust odyssey: het raadsel goud azuur is een goede strip. Ik weet niet meteen of deze strip helemaal duidelijk is als je Lanfeust van troy en Lanfeust van de sterren niet gelezen hebt, maar zelfs dan ga je dit met plezier lezen. En als dit je bevalt, dan kan je die reeksen ook altijd nog eens uitchecken.


 

dinsdag 17 mei 2011

maim: deceased to exist


Deceased to exist is een old school deathmetal album. Zelfs zo old school dat de productie klinkt alsof het een album uit het begin van de jaren 90 is. Deceased to exist is het tweede album van de Zweedse band Maim. En je hoort er duidelijk aan dat dit uit zweden komt.

De bandleden van Maim hebben duidelijk goed geluisterd naar bands als dismember, (oude) entombed, carnage etc... Ook hebben ze om het album wat beter beluisterbaar te maken hier en daar wat passages die trager en iets groovender zijn, toegevoegd. In sommige nummers hoor je ook wel wat invloeden van bands als Asphyx en  bolt thrower.

Dit album bevat 10 nummers waaronder een instrumentaal nummer crematory genaamd. Dit is een trager, duister nummer waarvan ik persoonlijk vind dat het een meerwaarde geeft aan het album. Door dit nummer wordt het constante gebeuk even onderbroken voor een moment van ingehouden woestheid. Ik hoop dat ze op hun volgende album deze stukken vermengen in hun reguliere nummers.

Verder is dit een prima old school deathmetal plaat die iedereen die heimwee heeft naar de goeie ouwe deathmetalstijl van vroeger eens moet uitchecken.

maandag 16 mei 2011

all star superman


Ik wou al een poosje iets lezen van Grant Morrison en ik was ook al een tijdje aan het denken dat ik toch eens een supermancomic zou moeten lezen. Dus heb ik die twee dingen maar gecombineerd en me de twee bundels van all star superman door Grant Morrison en Frank Quitely aangeschaft.

In dit verhaal wordt superman door een slimme zet van Lex Luthor vergiftigd door straling van de zon. Dit heeft twee bijwerkingen: hij is stervende maar aangezien Superman zijn krachten krijgt door de zon, is hij ook op het toppunt van zijn kunnen. In dit verhaal volgens we Superman die probeert om nog snel enkele dingen in zijn leven af te ronden, die hij al te lang had laten aanslepen. Dat levert zowel vertederende momenten (Superman die Lois Lane probeert duidelijk te maken dat hij eigenlijk Clark Kent is) als epische gevechten (Superman tegen de Replacements). Men zou dit ook wel de twaalf werken van Superman kunnen noemen.

Grant Morrison is een schrijver waarover in Amerika heel veel te doen is, en ik kan er wel inkomen waarom dat is. Hij vertelt zijn verhaal in een heel hoog tempo, verwacht van de lezer dat die de gaten zelf wel kan invullen en focust vooral op de momenten in het verhaal die van emotioneel belang zijn voor de hoofdpersonages. En alle personages of opmerkingen waarvan je denkt, die zijn er gewoon bijgegooid om als bladvulling te dienen, blijken veel later toch belangrijk te zijn.

De tekeningen zijn gemaakt door Frank Quitely en die zijn om duimen en vingers af te likken. Je merkt een duidelijke beinvloeding door Möebius maar toch heeft Quitely een eigen stijl.

Ik raad dit iedereen aan, en ik ben vast van plan om me eens wat meer te verdiepen in Grant Morrison en waarschijnlijk ook in superman.

zaterdag 14 mei 2011

megamind


Megamind is een dreamworks tekenfilm waarvan ik de indruk heb dat die onopgemerkt is gebleven in zijn doortocht in de bioscopen. En dat is onterecht. Nu dat deze film digitaal op te vragen is, verdient hij beter.


megamind goes obama

Megamind is een film over een superschurk. Toen zijn planeet gedoemd was, besloten zijn ouders om hem  in een ruimteschip te steken en naar de aarde te sturen. Maar onderweg krijgt hij een aanrijding met de capsule van Metro man. Metro man is ook een kind van een stervende planeet die naar aarde gestuurd wordt. Metro man landt in een rijk gezin en Megamind landt in een gevangenis. Metro man groeit op en wordt een superheld, en megamind wordt natuurlijk een superschurk die steeds probeert Metro man te verslaan.

Tot hij daar op een dag in slaagt. Na de overwinning op metroman heeft megamind geen doel meer in het leven. Dus besluit hij een nieuwe held te creeëren om tegen hem te strijden. En dat loopt natuurlijk mis.

Deze film is eigenlijk heel grappig. Er zijn talloze verwijzingen naar superman, lex luthor, lois lane etc... Verder zitten er veel woordspelingen en dubbele bodems in. En de personages zijn echt te gek. Megamind is een symphatieke superschurk. Metroman is een te ijverige Elviskloon. En journalist Roxanne Ritchie is een sprankelende jonge vrouw.

Het verhaal van deze film zie je al van ver aankomen, maar de mooie animatie, de tongue in cheek humor, de dialogen en de visuele grapjes maken dit een aanrader.

woensdag 11 mei 2011

pathfinder tales: prince of wolves door Dave Gross.


Dit is het eerste boek in de "pathfinders tales" reeks die uitgegeven wordt door Paizo publishing. Paizo staat natuurlijk vooral bekend als uitgever van rollenspellen en meer bepaald het Pathfinder rollenspel. Dit is paizo's versie van het overbekende "Dungeons and dragons". Voor dit spel heeft men bij Paizo een nieuwe fantasy wereld, genaamd Golarion uitgewerkt. En dit is het eerste boek in een reeks fictieverhalen die plaats hebben op Golarian.

Ik lees graag van deze "tie in" boeken bij de roleplaysettings die ik gebruik, omdat daarin de wereld wat meer tot leven wordt gebracht. Het is iets makkelijker om u een wereld voor te stellen die beschreven wordt in een roman dan als je gewoon een beschrijvende tekst in een regelboek krijgt.

In "Prince of wolves" volgen we de zoektocht van de half elf pathfinder Varian Jeggare en zijn bodyguard Radovan naar een vermiste collega. De "pathfinder society" is een groepering van personen die het als hun taak zien om de mysteries van Golarian te ontcijferen. (Je kan hun eigenlijk het best zien als een club van avonturier/archeologen/schatten zoekers). De persoon waar ze naar op zoek zijn, had in een brief laten weten, iets heel bijzonders op het spoor te zijn, en daarna is er niets meer van haar gehoord. En dus besluiten Varian en Radovan om naar het land Ustalav te reizen om te proberen haar te vinden. Ustalav is een donker land dat gebukt gaat onder vampieren en andere ondoden, en waarvan de inwoners dus niet echt open en gastvrije mensen zijn. Verder krijgen ze op hun tocht te maken met weerwolven, gemuteerde mensen, intriges binnen de adel, cultisten etc... Op zich genoeg ingrediënten voor een geslaagd fantasy verhaal.

Ik vind dit een tof boek. Dave Gross zijn schrijfstijl is vlot genoeg om goed te kunnen volgen, maar toch rijk genoeg zodat de twee hoofdpersonages elk een duidelijk eigen stijl hebben. De constructie van het boek is op zo een manier gedaan dat de twee hoofdpersonages elk hoofdstuk afwisselen als verteller. Ook vond ik het verhaal meeslepend genoeg om het boek 's avonds niet te willen neerleggen. Al bij al zou ik dit een aanrader noemen als je van pulpy fantasy houdt

dinsdag 10 mei 2011

stargate universe jaargang 1


Ik ben een grote fan van de Stargate franchise. De film met Kurt Russell vond ik al heel entertainend. En zowel Stargate SG1 als stargate atlantis vond ik toffe, ontspannende series. Dus toen Stargate Universe op Syfy kwam, heb ik mijn digibox ingesteld om deze reeks op te nemen. En nu ben ik eindelijk doorheen het eerste seizoen geraakt.

Bij Syfy heeft men stargate atlantis gecanceld om een nieuwe stargate reeks te kunnen maken: stargate Universe. Waar zowel stargate SG1 als Stargate atlantis luchtige, actie en avonturen reeksen waren, is SGU een veel zwaardere en donkerdere reeks. Het is duidelijk te merken aan deze reeks dat ze bij Syfy het succes van de Battlestar galactica remake nog eens wilden overdoen. Het probleem daarmee is dat je een reeks krijgt die wel de mythologie en de achtergrond van de stargate franchise heeft, maar die qua toon en sfeer compleet anders is.

Het is geen slechte serie, maar als je een stargate show verwacht dan is het toch wel even wennen aan de donkerte en het realisme in deze serie. En dan nog bleef ik het gevoel hebben dat het een soort Battlestar galactica light was. De acteurs doen hun uiterste best, en ik moet toegeven ze doen het niet slecht. En naar het einde van het seizoen wordt je meer en meer in de serie gezogen. Op het einde van het seizoen lijkt de serie zijn draai gevonden te hebben (of heb ik aanvaard dat de serie een andere toon heeft dan zijn voorgangers) en blijkt het toch nog een redelijke reeks te zijn.

Dit is meer een serie voor liefhebbers van Battlestar galactica dan voor  stargate liefhebbers, maar verder dan dat, is het eigenlijk wel een ok serie.

maandag 9 mei 2011

Hate eternal: phoenix amongst the ashes



Erik Rutan is een druk bezet man. Hij is een van de belangrijkste producers op het gebied van death metal. Bands in dat genre die graag een brute maar toch organische sound willen hebben, gaan meestal eens bij hem aankloppen. Maar tussen al zijn productietaken heeft hij toch nog tijd gevonden om een nieuw album te schrijven en op te nemen met zijn eigen band Hate Eternal.

Buiten een goed producer is Erik Rutan ook nog eens een meer dan talentvol gitarist. En dat is iets wat je in Hate eternal altijd al hoorde. De riffs en de songopbouw volgen nooit echt de makkelijkste weg. Maar op deze plaat is hij er wel in geslaagd om die moeilijke riffs en rare breaks om te vormen tot goede nummers. Ondanks dat deze plaat meer dan 41 minuten lang blijft razen zonder noemenswaardig rustpunt, blijft ze toch de aandacht van de luisteraar opeisen. Ook de bijdrage van drummer Jade Simonetto mag je zeker niet onderschatten. Zijn brute maar toch losse speelstijl draagt veel bij aan de agressie van dit album. De zang wordt verzorgt door Erik Rutan zelf (zoals meestal op Hate eternal platen) en heeft een tof agressief kantje.

Hate eternal was altijd al een band die overeenkomsten vertoonde met Morbid angel en Nile, maar op deze plaat sluipen er hier en daar ook nieuwe invloeden als Gojira en Behemoth in de muziek. Dit zou wel eens Hate eternal hun definitieve meesterwerk kunnen zijn. Dus zeker beluisteren als je van death metal houdt.




vrijdag 6 mei 2011

thor the movie


 Ik ben zojuist naar Thor gaan kijken en nog wel in de 3D versie. Normaal gezien probeer ik 3D films te vermijden als de pest, maar Thor speelde alleen in 3D dus heb ik me daar maar bij neergelegd. Alleen snap ik niet wat 3D zou moeten toevoegen aan deze film. Ik heb de indruk dat de film er onrealistisch en afstandelijk gaat uitzien door het 3D effect. Nu is realisme niet echt iets wat je in een film over de marvelsuperheld Thor zou verwachten.

Ik vond dit een hele goede comicverfilming. Vaak probeert men verfilmingen van comic's een te serieuze toon aan te meten, waardoor het geheel niet echt overeind blijft. In deze film probeert men om de onrealistische elementen te maskeren met humor en dat lukt eigenlijk wonderwel. Ook trapt men niet in de val om de actiescènes eindeloos te laten duren.

De acteerprestaties waren niet altijd even goed (zeker niet als je ze vergelijkt met de acteerprestaties in Iron man) maar ze waren ook nergens zo slecht dat ze stoorden.

Ik moet toegeven dat ik dit een plezante, onderhoudende superheldenfilm vond, en hoop dat Marvel op deze weg verder blijft gaan met het omzetten van hun helden naar het witte doek.

donderdag 5 mei 2011

title fight: shed


Dit is echt een plaatje dat de perfecte soundtrack aanlevert bij het mooie weer van de laatste weken. Title fight is een jong bandje uit kingston, Pa, dat een soort muziek speelt waarvan ik dacht dat het niet meer gemaakt werd. Voordat emo synoniem stond voor depressie, getormenteerde zielen en slechte kitscherige muziek, was het een term die gebruikt werd om bands te omschrijven die zich ergens tussen hardcorepunk en poprock ophielden.  En title fight is zo een band.

Op "shed" staan 12 nummers rocknummers gespeeld met de energie en enthousiasme van een hardcore/punk band. Op de ep's die aan dit album vooraf gingen, deed Title fight me vooral denken aan punkbands als Kid dynamite, Lifetime en saves the day. Maar op dit album hebben ze dat soort nummers aangevuld met nummers die me doen denken aan de bands die begin jaren 90 op revalation records uitkwamen. Ik bedoel bands als Sensefield, farside etc.. Ook bands als the getup kids en zelfs weezer hoor je weerklinken op deze plaat.

De productie was in handen van Walter Schreifels die de meesten wel zullen kennen van quicksand en rival schools. En in sommige nummers hoor je daar ook iets van terug. Dit is echt het soort plaat waarnaar ik in de jaren 90 dagen aan een stuk kon luisteren. Echt een aanrader.

woensdag 4 mei 2011

Castle jaargang 2


Mijn vrouw en ik hebben de laatste weken het tweede seizoen van de Amerikaanse tvserie Castle gekeken. De reden waarom ik dit in de tijd ben gaan kijken is omdat het hoofdpersonage Castle gespeeld wordt door Nathan Fillion. En hij speelde ooit Captain Malcom reynolds in de beste serie ooit Firefly.

Castle is een serie over een misdaadschrijver die mee op onderzoek trekt met de politie om inspiratie op te doen. Dat is mogelijk door het feit dat hij een goede vriend is van de burgemeester. Zoals meestal in een politieserie op tv zijn de moorden allemaal zeer bizarre zaken. Maar de moorden zijn niet hetgeen wat deze show zo goed maakt. Het is de interactie tussen de hoofdpersonages.

Castle is namelijk nog een beetje een groot klein kind en dat botst soms met de inspecteurs die gedwongen zijn om met hem samen te werken. Ook heeft hij een 16 jarige dochter die verantwoordelijker en volwassener is dan hem. Het is echt een genot om de dialogen, grappen en snedige opmerkingen te volgen. En dan is er ook nog eens de spanning tussen Castle en de inspecteur waarmee hij moet samenwerken: Kate Beckett.

Deze serie is dus zeker een aanrader. En voor de fireflyfans: Er zit ergens een prachtige verwijzing in deze serie naar Malcom reynolds.

dinsdag 3 mei 2011

Primordial: redemption at the puritan's hand


Op het nieuwe album van primordial zit ik al even te wachten. Primordial is namelijk een van de betere hedendaagse bands. Ze zijn ooit begonnen als een iets of wat vreemde black/death metal band, en hebben zich sinsdien ontwikkeld tot een band waarin sfeer, opbouw en intensiteit de belangrijkste kenmerken zijn. Een ander zeer belangrijke factor voor het geluid van deze band is de zangstijl en het speciale stemgeluid van A.A. Nemtheanga

Dit album opent met het nummer "no grave deep enough" en dat is eigenlijk een slechte zaak. Want dat is  het minste nummer van deze cd. Versta me niet verkeerd, dit nummer is nog steeds veel beter dan het gemiddelde nummer van een andere band. Het probleem met dit nummer is dat het een te rechtlijnige opbouw heeft en dat er iets te veel aggressie in vervat zit. Dat gaat een beetje ten koste van de naargeestige sfeer die Primordial normaal gezien oproept. De andere zes nummers zijn echter weer om je vingers bij af te likken.Vooral "the mouth of judas" en "death to the gods" zijn prachtige nummers.  Zeer mooie, lange muziekstukken die er in slagen om je volledig in de sfeer op te zuigen.

Als je Primordial nog niet kent, zou ik ze zeker eens checken als je van goede, intense meeslepende muziek houdt. En als je ze wel al kent, zal je deze plaat wel al op je verlanglijstje hebben staan.

maandag 2 mei 2011

justice league international volume 1


Mijn interesse in deze reeks werd opgewekt toen ik een bespreking van deze bundel hoorde op de major spoilers podcast. Ik weet niet of deze reeks uit 1987 anders ooit in mijn gezichtsveld zou zijn opgedoken. En dat zou spijtig zijn, want ik heb dit graag gelezen.

In deze bundel vertelt men het verhaal van de oprichting (of heroprichting) van de justice league. De justice league is een verbond van superhelden onder het motto" samen sta je sterk". In deze reïncarnatie van de justice league bestaat het team uit Batman, green lantern Guy gardner, the martian manhunter, doctor fate, captain marvel, the blue beetle en black canary. Doorheen het verhaal wordt het team uitgebreid (bijvoorbeeld met booster gold en rocket red), en krijgen ze ook erkenning van de verenigde naties als een internationale veiligheidsorganisatie. Maar er wordt ook allusie gemaakt op het feit dat ze op de een of andere manier gemanipuleerd worden door iets of iemand. En Maxwell Lord, een rijke industrieel lijkt er iets mee te maken hebben.

Maar wat deze reeks vooral heel goed maakt, is het feit dat de individualistische superhelden moeite hebben om samen te werken. Batman neemt op een autoritaire manier de leiding en kan moeilijk met kritiek om. Blue beetle en booster gold hebben dan weer problemen met de te serieuze sfeer die er om Batman hangt. En niemand kan opschieten met Guy Gardner. Ik moet toegeven dat de dialogen en de gedachtenballons deze strip echt boven het gemiddelde uittillen.

De tekeningen door Kevin Maguire zijn ook een positief punt. Op het eerste zicht lijken ze wel standaard door Kirby geïnspireerde comicart zoals je dat in de jaren 80 boeken wel vaker ziet. Maar tijdens het lezen valt op dat de composities altijd heel duidelijk zijn, en dat Maguire gelaatsuitdrukkingen kan tekenen die echt een emotie overbrengen.