exhumed: all guts, no glory

Zoals je al aan de hoes kan zien, is Exhumed een extreme band. "All guts, no glory" is de opvolger voor het in 2003 verschenen "anatomy is destiny". In die lange periode tussen beide albums heeft deze band stilgelegen. Bandleider Matt Harvey was zowel de sfeer in de band, als het feit dat er in zijn ogen geen vooruitgang gemaakt werd, beu en besloot dus om met de band te stoppen. Nu zoveel jaar later kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en heeft hij Exhumed terug opgericht.

Het enige verschil tussen deze exhumed plaat en de vorige is dat de productie van deze plaat beter is. Verder is alles bij het oude gebleven. Als je dus al into Exhumed was, kan je deze plaat dan ook blindelings oppikken. Voor diegenen die deze band nog niet kennen: Exhumed speelt grind met een grote thrash injectie. Het belangrijkste voorbeeld voor Exhumed blijft toch Carcass ten tijde van 'reek of putrefication". Maar je kan ook goed horen dat de leden van Exhumed graag naar bands als slayer en exodus luisteren.

De songs zijn echt nummers met een kop en een staart en verschillen onderling genoeg zodat de hele plaat blijft boeien. Ook de afwisseling tussen de twee zangers geeft deze band een extra energiepuls. Een van de stemmen is een powerviolence/ hardcore schreeuw terwijl de andere grunt.

All guts, no glory is een goede extreme grind/death metal plaat die je zeker eens moet beluisteren als je tegen zo extreme muziek kan.

apache junction: boek 1

Apache junction is de tweede strip van de Nederlander Peter Nuyten. Ik heb deze strip meegenomen uit de winkel omdat het over een western ging met een cover die heel fel aan de serie Blueberry deed denken. Het is natuurlijk goed voor een nieuwe stripreeks dat het opgemerkt wordt, maar het schept natuurlijk ook verwachtingen.

En de cover is niet het enige waardoor ik aan die stripreeks moest denken. Giraud (de tekenaar van Blueberry) is namelijk een belangrijke invloed op de stijl van Peter Nuyten. Zelfs zo fel dat het hoofdpersonage van dit boek Roy Clinton zelfs een beetje op Blueberry lijkt (zonder de gebroken neus dan). Maar er zijn natuurlijk veel ergere tekenaars dan Giraud om mee vergeleken te worden en ik moet eerlijk toegeven Peter Nuyten doet het echt goed. De kwaliteit van zijn tekeningen halen ook bijna het niveau van Giraud (die toch internationaal als een belangrijk tekenaar wordt aanzien)

Het verhaal in dit eerste deel wordt grotendeels gebruikt om de personages voor te stellen, en om alle personages in positie te krijgen. De achtergrond is de opstand van de apaches tegen hun verplichte herlocatie naar reservaten. (waardoor het ook wel weer een blueberry verhaal zou kunnen zijn) Door de opbouw van het verhaal heeft dit ook die onderhuidse spanning die westerns zo goed maken. En daarenboven vind ik de personages ook nog eens geloofwaardig overkomen. Niet alle dialogen zijn misschien supergoed, maar al bij al is dit een verhaal dat de moeite waard is.

Ik ga de rest van deze reeks zeker kopen, en ik denk dat Peter Nuyten een stripmaker met potentieel is.

sacred love: dividing lines

Sacred love is een nieuwe hardcoreband uit Baltimore met (ex)leden van Mindset. Hun plaat dividing lines is zojuist verschenen en het is echt de moeite om hier naar te luisteren.

Zelf geven ze als invloeden Cromags, bad brains en dischord bands aan. Nu hoor ik wel wat invloeden van revolution summer era dischord bands (rites of spring, early fugazi, dag nasty) en kan ik ook wel vaag wat invloeden van de latere Bad brains terug horen, de cromags hoor ik niet echt. Waar deze band mij vooral aan doet denken is aan Turning point ten tijde van "it's always darkest before the dawn". en turning point is voor mij een van de beste bands allertijden.

sacred love is dus duidelijk hardcore, maar met een melodieuze ondertoon. En de nummers zijn echt supergoed. Dit is volgens mij jaarlijst materiaal. Zeker uitchecken als je van goede hardcore houdt.

how I met your mother seizoen 1

How I met your mother is een serie die ik nu en dan wel eens tegenkwam al zappend, en waar ik dan meestal bij bleef hangen. Het uitgangspunt van deze serie is dat het hoofdpersonage Ted Mosby aan zijn kinderen vertelt welke gebeurtenissen ertoe geleid hebben dat hij hun moeder heeft leren kennen. Wat dit vooral toevoegd aan deze serie is dat Ted voiceover commentaar levert bij wat er gebeurd.

Verder volgens we in deze serie ook de belevenissen, liefdesperikellen en relatieproblemen van Ted's vrienden. En zij zijn allemaal hilarisch. Je hebt Lilly en marshall, een koppel dat al bijna 10 jaar samen zijn, en op trouwen staan. Je hebt ook Robin, de vrouw waarop Ted verliefd is, maar zij twijfelt of Ted en zij wel hetzelfde willen. En dan heb je natuurlijk Barney nog. Barney is een chauvanistische macho, die de andere twee heren onder zijn hoede wil nemen.

Deze serie is immens grappig. Dit is echt tv om luidop lachend in de zetel te zitten. Mij doet het denken aan een geupdate friends. Het gaat over de enkele mid twintigers, ze zitten vaak in een bar, sommigen wonen in hetzelfde huis etc... Maar het is sneller geëdit, de toon is iets meer hedendaags en de grappen zijn een beetje gewaagder.

Ik ben ondertussen al begonnen aan seizoen 2, zo goed is dit. Ik raad iedereen dus aan om dit ook eens te checken.

daredevil door Miller en Janson: volume 2

Volume 2 van de bundeling van de daredevil verhalen door Frank Miller en Klaus Janson. De bespreking van deel 1 kan je hier lezen.

In deze bundel gaat het verhaal van volume 1 verder. Miller stapt steeds verder af van het stramien van "slechterik van de week" en gaat steeds meer voor een doorlopend, steeds complexer wordend verhaal. Ook bouwt hij de wereld van daredevil steeds verder uit. Zo is staat er steeds dezelfde vrouw achter de toog in het café waar de straatcriminelen zich ophouden. En ook die straatcriminelen zijn vaak dezelfde. Dit maakt dat de wereld wat geloofwaardiger overkomt (hoe geloofwaardig is een wereld waar een blinde advocaat ook een superheld is die 's nachts de straten schoon houdt)

Ook deel 2 van Daredevil door Miller is dus de moeite. Het blijft de donkere sfeer houden waar Miller ondertussen voor bekend staat, de tekeningen worden steeds gestileerder en ook figuren als de kingpin, elektra en the punisher maken hun opwachting.

deadland: the devil's six gun

Dit lijkt wel een deadlands blog te worden. Eerder artikels over deadlands kan je hier vinden. Ook de uitleg wat deadlands eigenlijk juist is staat daar (of hier). Dit artikel gaat over de eerste deadlands comic: the devil's six gun geschreven door David Gallaher en getekend door Steve Ellis.

Dit is een echte comic. Dus het is een boekje van een 24 pagina's dik, in een klein formaat en uitgegeven als een magazine. En dan staan er ook nog enkele pagina's met reclame voor de andere boeken van de uitgeverij (image) in. Het hoofdverhaal is "the devil's six gun", maar er staan ook 5 pagina's van een ander verhaal in. Dat is een vervolgverhaal dat in de 4 geplande comics over deadlands gaat staan.

Het hoofdverhaal is ok, maar zeker niet meer dan dat. Het is een verhaal over een Tsjechische wetenschapper die naar Amerika emigreert, en daar de opdracht krijgt om een wapen te maken dat zelfs de duivel zou kunnen doden. Hij begint eraan en gebruikt natuurlijk ghost rock als basis voor zijn uitvinding. En vanaf daar loop alles mis in zijn leven.

Het probleem met dit verhaal is dat het meer weg heeft van een samenvatting dan van een echt verhaal.Men gaat echt op een sneltrein vaart door het verhaal. Daarenboven had  ik nooit het gevoel dat het me iets kon schelen wat er met het hoofdpersonage gebeurde. En dat is toch een essentieel gegeven van een goed horrorverhaal.

De tekeningen zijn wel tof. Ellis heeft een expressieve, donkere tekenstijl met veel lijnen. En de inkleuring versterkt deze indruk nog. Een ander tof aspect van dit boek is dat er op het einde de roleplayinformatie over "the devil's six gun" staat.

Al bij al was dit een aardig tussendoortje, dat mensen die van de sfeer van deadlands houden, best zullen kunnen waarderen. Maar het is zeker niet meer dan dat.

foundation: when the smoke clears

De eerste keer dat ik van foundation hoorde was toen men mij vroeg of ik mee ging naar een optreden van foundation in Mechelen. Men zei mij dat ik dit wel een toffe band zou vinden. Het optreden toen was echt goed en ik heb me daar toen ook meteen een foundation 7" aangeschaft. Nu is er dus de eerste full length van Foundation: When the smoke clears.

Foundation is een band waarvan de leden heel goed geluisterd hebben naar de hardcorebands van begin tot midden jaren negentig. Foundation is dus groovy, midtempo en heeft een zekere dramatische toets in de muziek zitten. Bands waar ze vooral mee vergeleken worden zijn Trail en Buried alive. Dit heeft vooral te maken met de stem van foundation's zanger Thomas Pearson. Maar ik ben er zeker van de de leden van foundation ook naar de eerste twee 7"s van Earth crisis en de platen van Unbroken hebben geluisterd.  Voor de mensen die liever een moderner referentiekader hebben: Foundation klinkt als een iets tragere, zwaardere have heart.

Nadat ik deze plaat de eerste keer beluisterd had, vond ik dat foundation toch wel een beetje overroepen was. Ik vond het geen slechte plaat, maar ik vond ook dat deze plaat zich echt niet kon meten met de platen uit de jaren 90 waar dit mee vergeleken werd. Maar om de een of andere reden had ik toch de neiging om deze plaat opnieuw en opnieuw te beluisteren en ik moet zeggen: when the smoke clears is echt een groeiplaat. Ik zeg niet dat het een plaat is die beter is als" life love regret", of  "are these our lives?", maar ze mag er toch zeker naast liggen.

Dit is een plaat die ik zou aanraden aan iedereen die ofwel graag goede, intelligente hardcore luistert, ofwel heimwee heeft naar de sound en de attitude van hardcorebands uit de jaren 90.